Lezersrecensie
Maak haar gelukkig
Welkom in Amerika door Linda Boström Knausgård
In Welkom in Amerika zien we de wereld door de ogen van Ellen, wiens wereld van licht naar donker is gegaan toen haar gewelddadige vader stierf. Ellen wenste hem zo hard dood dat ze denkt dat God haar gebeden heeft verhoord; ze is dan ook opgehouden met praten vlak na zijn dood.
Terwijl er in dit boek een zwaarte en donkerte hangt en er heel veel niet gezegd wordt is dat zwarte en stilzwijgen ook in het leven van Ellen aanwezig, dat maakt dat die gevoelens dubbel zo sterk naar voren komen in het verhaal.
Hoewel dit boek donker en zwaar is leest het toch heel vlot en licht, bij momenten neigt het zelfs naar poëzie, vol zinnen om te onderlijnen. (“De stilte verzacht de vormen, zodat alles omgeven wordt door een soort van waas.”)
De woorden, de zinnen, de gedachten in dit boek zijn allemaal heel eenvoudig, maar tevens ook enorm complex. Die tegenstelling, die geen tegenstelling is, maakt dit boek tot een compacte krachtmeting. Er is een krachtmeting gaande tussen Ellen en haar moeder, maar ook tussen haar en haar broer én Ellen en zichzelf. In de lezer zal de krachtmeting zich afspelen tussen medelijden met en bewondering voor Ellen, tussen willen verder lezen en het boek even neerleggen om op adem te komen, tussen herkennen en niet begrijpen.
Kortom, een boek dat je niet onbewogen zal laten.
In Welkom in Amerika zien we de wereld door de ogen van Ellen, wiens wereld van licht naar donker is gegaan toen haar gewelddadige vader stierf. Ellen wenste hem zo hard dood dat ze denkt dat God haar gebeden heeft verhoord; ze is dan ook opgehouden met praten vlak na zijn dood.
Terwijl er in dit boek een zwaarte en donkerte hangt en er heel veel niet gezegd wordt is dat zwarte en stilzwijgen ook in het leven van Ellen aanwezig, dat maakt dat die gevoelens dubbel zo sterk naar voren komen in het verhaal.
Hoewel dit boek donker en zwaar is leest het toch heel vlot en licht, bij momenten neigt het zelfs naar poëzie, vol zinnen om te onderlijnen. (“De stilte verzacht de vormen, zodat alles omgeven wordt door een soort van waas.”)
De woorden, de zinnen, de gedachten in dit boek zijn allemaal heel eenvoudig, maar tevens ook enorm complex. Die tegenstelling, die geen tegenstelling is, maakt dit boek tot een compacte krachtmeting. Er is een krachtmeting gaande tussen Ellen en haar moeder, maar ook tussen haar en haar broer én Ellen en zichzelf. In de lezer zal de krachtmeting zich afspelen tussen medelijden met en bewondering voor Ellen, tussen willen verder lezen en het boek even neerleggen om op adem te komen, tussen herkennen en niet begrijpen.
Kortom, een boek dat je niet onbewogen zal laten.
1
Reageer op deze recensie