Een liefde in verval

Ik las ‘Het enige verhaal’, geschreven door Julian Barnes, uit. Het verhaal vertelt over Paul, die als tiener een relatie aangaat met Susan, een 48-jaar oude, getrouwde vrouw. Het boek bestaat uit drie delen: de eerste jaren van verliefdheid, het echte leven na de verliefdheid en de einde van hun liefde. Waar het in eerste instantie draait om “de liefde” (Gaat het wel echt om liefde? Of is het meer begeerte? Of het gevoel geliefd te zijn?) tussen hen beide, lijkt een woord als verval passend bij het verdere verloop van hun relatie.

Barnes is een kundig schrijver, die met taal en woorden kunst creëert. Zo las ik hier op Hebban dat hij voor elk deel in het boek een andere persoonsstijl gebruikt (resp. eerste, tweede en derde), die symbool staat voor de groeiende afstand tussen Paul en Susan. Prachtig, vind ik dat.

Het verhaal zelf kon me iets minder bekoren, maar dat lag niet zo zeer aan de schrijfstijl: ik kon me simpelweg niet zo goed inleven in Paul. Waarom maakt hij bepaalde keuzes en waarom blijft hij kiezen voor Susan? Het verhaal staat iets te ver van me af. Ook werd ik erg triest van het verhaal (wat ook een echte schrijverskunst is!) en raad je daarom af dit boek op vakantie te lezen: ik las het onder de warme zon en dat deed toch echt iets af aan de beleving.