Even doorzetten, maar dan...

Na zoveel positieve reacties op mijn Instagrampost, waarin ik aangaf ‘De schaduw van de wind’ van Carlos Ruiz Zafón te willen gaan lezen, was het eind vorige week zo ver: ik begon in het boek waar vrijwel iedereen (heel) enthousiast over was. Misschien waren het mijn hoge verwachtingen, maar ik kwam niet direct in het verhaal. De (te?) formele zinnen, vele zijsporen en het onbegrip m.b.t. de essentie van het verhaal (waarom is het voor Daniel nu juist zo belangrijk die Julián op te sporen?) zorgden ervoor dat ik de eerste 200 pagina’s mijn aandacht moeilijk bij het verhaal kon houden. Maar daarna… was ik verkocht. Veel van de puzzelstukjes begonnen op hun spreekwoordelijke plaats te vallen. Ik ging van Fermín en meneer Sempere houden, kreeg medelijden met Nuria en werd verliefd op de liefde tussen Daniel en Beatriz. De drie woorden die het verhaal voor mij het best omschrijven, zijn ontroerend, mysterieus en sfeervol. Het einde van het verhaal vond ik prachtig en voelde, ondanks dat ik toch nog met een aantal vragen bleef zitten, ‘af’. Dit doet me daarom wel afvragen wat er in de overige drie boeken aan bod komt…