Het leven is een reeks afvinkingen

Moebdi, een Marokkaanse Nederlander, gaat in Marokko op zoek naar een vrouw. Dat lukt niet erg. Aan alle vrouwen die hij tegenkomt is wel iets mis: de kont deugt niet (zijn belangrijkste eis), ze zijn te lelijk, te sletterig, te oud. En als ze wellicht wel door de selectie heen zouden komen, blijken ze al bezet te zijn of toch niet zo maagdelijk als gedacht. Meestal wordt hij bij zijn eerste toenaderingspoging al afgewezen. Hij blijft dus aan het afvinken.
Overigens is zijn benadering steeds wel erg vrouwonvriendelijk en weinig subtiel. Alle mannelijke personages in zijn boek kunnen niet betrapt worden op enig respect voor het andere geslacht. De termen hoeren en sletten zijn niet van de lucht.
Waarom een intelligente man als Moebdi op deze wijze aan de vrouw wil komen, is mij een raadsel. Het moet de ingewortelde traditie zijn waardoor hij ,zoals hij zegt, een vrouw wil die tenminste ruikt naar dezelfde Afrikaanse grond waaruit ook zijn moeder is ontsproten.

Hij vindt een vrouw, Gadoezj, maar dit is een ezelin die, tengevolge van een verkrachting, kan praten. Gelukkig is ze welbespraakt, intelligent en erudiet. Daarnaast heeft ze een goed gevoel voor humor waardoor er interessante gesprekken tussen beiden plaatsvinden. Zij wijst Moebdi erop dat liefde en huwelijk niet hetzelfde zijn en moet niets van zijn, naar haar mening, stupide onderneming weten. Eigenlijk is Moebdi, middels de ezelin, in gesprek met zichzelf.

Omdat er tijdens de versiertoer van Moebdi niets interessants gebeurt, gaan de pogingen op den duur vervelen. Je weet het na een poosje wel. Het boek zou aan kracht hebben gewonnen als een flink aantal pagina's was weggelaten.
Wat het boek op andere momenten toch leesbaar houdt, zijn de schilderingen van het leven in de Rif. Je ziet en hoort de verkoper van medicijnen, je ruikt de (te oude?) sardines die luidkeels door de visverkoper worden aangeprezen, de manier waarop een koffiemachine wordt ontdaan van een laag aangekoekte kakkerlakken......ik voelde het in mijn maag.
Benzakour kan heel mooi en bloemrijk schrijven hoewel iets minder poep en pies wel had gemogen.

Net zoals het de vraag is of de koning ooit zal komen, is het allesbehalve zeker dat Moebdi ooit zijn vrouw zal vinden. Maar hij is aan het eind van het boek niet meer dezelfde als aan het begin.De urgentie van zijn zoektocht is verdwenen. Door het lezen van Robinson Crusoe weet hij dat een ongerept eiland als zijn maagd wil en Gadoezj gaat met hem mee.