Een bikkelhard drama

“We waren al met zijn vieren toen Ida werd geboren,in een ongewoon koude zomernacht”. Het lijkt een gewoon begin van een boek, toch draagt deze zin al enigszins de dramatische ontwikkelingen in zich die verder in het boek tot leven komen.

In Een Hart van Steen keert Ellen van Bemmel, een forensisch patholoog van 37 jaar, terug naar het huis uit haar kindertijd. Ze is gescheiden en nu zwanger van een onbekende man. Het huis dat groot en leeg lijkt, is gevuld met de geesten en met de herinneringen aan de tragedie, die zich hier 25 jaar geleden heeft afgespeeld en die haar als een psychisch zwaar beschadigde vrouw heeft achtergelaten. Bladerend door een oud familiealbum, denkt ze terug aan het jaar dat ze twaalf werd en haar zusje werd geboren. Ellen stelt voor haar Ida te noemen, in haar ogen een vreselijk lelijke naam waarmee ze een vloek over het zusje uitspreekt. Het lijkt er voor Ellen op dat deze vloek grote gevolgen zal hebben.

Het verhaal beweegt heen en weer tussen de jaren voor het drama (1972/1973), de periode daarop volgend en 1998, het jaar waarin het boek verscheen, voor het grootste deel bezien door de ogen van Ellen in de verschillende periodes. Hoewel de inhoud allesbehalve vrolijk is, zelfs zo verschrikkelijk soms dat ik moeite had om door te lezen, is het geen moeilijk boek. Dorrestein is in staat om de beschrijving van de vreselijkste zaken af te wisselen met humoristische voorvallen of opmerkingen, waardoor de lezer weer wat lucht krijgt. En het slot laat, gelukkig, de mogelijkheid open dat er nog toekomst is voor Ellen.