Te weinig spanning

Joan en haar vierjarig zoontje Lincoln vermaken zich, zoals gewoonlijk, prima in de dierentuin. Het is bijna sluitingstijd en ze moeten zich haasten om op tijd de uitgang te bereiken. Onderweg daarheen hoort Joan vreemde geluiden, rotjes of ontploffende ballonnen. Wanneer ze de uitgang nadert, ziet ze dingen die ervoor zorgen dat ze razend snel omkeert en wegrent. De komende uren moet ze zich samen met Lincoln verbergen en proberen te overleven.

Een heel spannend en veelbelovend begin van het verhaal. Er valt niet te ontkomen aan de stress die Joan voelt om het gevaar uit de weg te blijven en tegelijk haar zoontje, een nogal bewegelijk en kwebbelend kind, stil te houden. Je voelt met haar mee.

Helaas voor mij nam de spanning na verloop van tijd voor mij wat af. Daarvoor waren er teveel, niet echt ter zake doende uitweidingen en werden er door Joan beslissingen en acties genomen die ik niet begreep. Haar voortdurend herinneringen ophalen over gebeurtenissen uit het verleden, en dan met name over haar zoon, haalden behoorlijk de vaart uit het verhaal. Het werd gewoon geen thriller maar dat kan heel goed de bedoeling van de schrijfster zijn geweest.

Tegen het eind van het verhaal komt de echte actie maar helaas eindigt het boek met veel onbeantwoorde vragen. De lezer mag deze zelf invullen of de onzekerheid maar zo laten.

Toch is het geen slecht boek. Het is goed geschreven en ik heb er geen moment aan gedacht te stoppen. Ik wilde weten hoe het afliep. Maar ik had aan het eind wat meer over daders en gevolgen willen weten en wat minder van het dagelijkse leven van Lincoln.