Een met stof afgedankte liefde

"Grand Hotel Europa" heeft me weinig goeds gedaan. Het boek is moeilijk te omschrijven in een beperkt aantal woorden, maar één ding is voor mij heel erg duidelijk. Dit gaat niet over massatoerisme of (de val van) Europa of kunst. Voor mij gaat het vooral om nostalgie en het zich vastklampen aan een verleden. Dit is daarom nog niet slecht, maar een verloren liefde zoals Clio die, zo had ik de indruk, geen echte liefde was, hoort losgelaten te worden. Het vinden van de Caravaggio is een mooi sluiten van de cirkel, maar het terug reizen naar Clio is dan weer wat te krampachtig en weinig realistisch. Het boek is doorspekt met autobiografische en metafictionele elementen en de combinatie van deze twee werd bijna waardeloos in plaats van episch door de plotse overdreven romantische wending die misschien ook een makkelijke uitweg boodt. Literatuur hoort niet makkelijk te zijn. De lectuur was dan weer wel lastiger. Ik werd als lezer voortdurend tegengehouden door lange, haast onbegrijpelijke zinnen, doorspekt met irrelevante neologismen. Op vlak van inhoud was het niet beter, zoals eerder al vermeld is het al lastig bepalen waar het over gaat. Dit duidt op een overduidelijk teveel aan thema's en bovendien waren de meeste expliciet. Ik werd het meest aangetrokken door de nostalgie die het hele boek ademt, een nostalgie naar het vroege(re) Europa of naar een liefde of beiden. Die melancholische blik was alomtegenwoordig en zo subtiel. Jammer genoeg was het niet genoeg om mijn honger tot denken te stillen; het denken werd meestal voor mij gedaan. Vaak zag ik als lezer beide argumenten heel duidelijk uitgelegd in de discussies, ik hoefde alleen maar het personage te kiezen met wie ik akkoord ging. Het boek viel dus redelijk zwaar en mijn verwachtingen waren ook best hoog. Een kleine tegenvaller dus.