Recensie Château Fatale

Na de twee romans De vrouwenslagerij en De geluksvogel en verschillende boeken over wijn, komt Ilja Gort (Wijnboer, tv-maker en schrijver) dit keer met een Thriller genaamd Château Fatale. Op de cover van het boek prijkt, naast een mooie roodharige dame, in volle glorie een sticker met daarop: Voor de liefhebbers van Quentin Tarantino. Dit schept hoge verwachtingen. Maar weet Gort dit ook waar te maken?

Frankrijk
Het viel te verwachten met Gort en de betreffende titel dat het verhaal zich voornamelijk afspeelt in Frankrijk. En dat één van de hoofdpersonages een wijnboer uit een klein Frans dorpje is. Ik zeg één van de hoofdpersonages, want er zijn er meerdere. Allereerst heb je Leonie Fougard een journaliste bij Le Figaro, wiens vriend op een afschuwelijke manier dood gaat. Leonie trekt zich, kapot van verdriet, terug op het chateau van de eerder genoemde wijnboer, genaamd Alain Briard. Maar in plaats van rust, vindt Leonie daar alleen maar gevaar en avontuur, waar ze Alain in mee trekt. Het gevaar is afkomstig van Youssouf 'Mbassa/Edelweiss, een afrikaanse albino en een kopstuk uit de wereld van het grote geld die onaantastbaar lijkt. Als laatste is daar nog Casse-Tête, een deserteur van het Vreemdelegioen die Leonie en Alain te hulp schiet. Naast deze hoofdpersonages passeren er nog vele andere karakters de revue.

Hardboiled thriller
Met de actie zit het wel snor in Château Fatale. Alsof je in een Amerikaanse actie film terecht bent gekomen. Heel erg Hollywoodstyle. En dat alles dus in een Franse setting. De wapengevechten en knokpartijen vliegen je gewoon om de oren, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik vroeg me dan ook vaak genoeg af waarom de politie zich er totaal niet mee bemoeide. Een lijk meer of minder maakt de gendarme blijkbaar niet zoveel uit.

Verder brengt het avontuur van de hoofdpersonages voldoende spanning met zich mee om de titel thriller met eer te mogen dragen. Het grootste deel van de tijd zit er druk op de karakters door het constante besef dat ze niet precies weten wat er aan zit te komen. Soms is er wel een verwachting van wat er aan zit te komen, maar dan blijkt het toch net anders te verlopen. Want de tegenspelers zijn ook niet gek en doen er alles aan om als winnaar uit de bus te komen.

Tarantino
Maar is de actie en de spanning voldoende om vergelijken te worden met de films van Quentin Tarantino?

Persoonlijk zeg ik nee. En dit komt vooral omdat Gort in ieder geval één belangrijk aspect mist wat Tarantino wel tot zijn beschikking heeft. En dat is film. Tarantino weet in zijn films de actie op creatieve manieren te filmen. Dit door gebruik te maken van aparte beeldhoeken, sfeer makende muziek en het hanteren van een eigen stijl qua karakters en omgevingen neerzetten. Dit is in schrift een stuk moeilijker te bereiken en Gort's vlotte schrijfstijl biedt daar weinig ruimte voor. Gort is wel beeldend, maar niet zo beeldend als Tarantino.

Verder is Tarantino vooral bekend van zijn zeer geweldadige en originele actie scenes. Gort komt, qua geweld, dichtbij het werk van Tarantino. Maar op origineel gebied begaat Gort toch meer de reeds gebaande wegen. Wat op zichzelf helemaal niet zo erg is. Echter verwacht je als lezer, na het lezen van de vergelijking, toch meer.

Geloofwaardigheid
De actie scenes in Château Fatale zijn soms net op het randje van geloofwaardigheid. Maar het kan er altijd nog wel mee door. Echter één van de hoofdpersonages is wat ongeloofwaardig in zijn acties. En dat is Casse-Téte. Niet om het geweld dat hij pleegd, maar om de reden waarom hij Leonie en Alain helpt. De reden die in het boek wordt voorgedragen is in mijn ogen niet bepaald geloofwaardig. Voor het karakter dat hij op dat moment is en waar hij op dat moment voor staat is het raar dat hij Leonie en Alain helpt. Hij had een goede plek, maar voor een, voor hem, kleine betaling kiest hij een ander pad. Je krijgt later wel wat meer informatie over zijn verleden en dat maakt de keuze ietsjes geloofwaardiger, al kreeg ik tijdens het lezen niet echt het gevoel dat die terugblikjes daarvoor bedoelt waren. Mijn brein was alleen wel constant bezig om te achterhalen waarom Casse-Téte daadwerkelijk hielp.

Daarnaast zijn er momenten die, met een prof als Casse-Téte in de gelederen, niet voor hadden mogen komen. Alsof de gemaakte fouten toevallig goed uitkwamen om weer een actie moment in het verhaal te kunnen schrijven. Alsof Casse-Téte eigenlijk maar een amateurtje is. Aan de ene kant jammer, want Casse-Téte wordt er ongeloofwaardig door. Aan de andere kant: Meer actie.

Dubbel
Een ander puntje dat mij opviel was dat soms beschrijvingen vlak achter elkaar worden herhaald. Bijvoorbeeld aan het einde van een hoofdstuk wordt een nieuw personage beschreven om vervolgens op de eerste pagina van het nieuwe hoofdstuk dit nog eens dunnetjes (of eigenlijk dikjes) over te doen. Eén van deze stukken is dan, in mijn ogen, overbodig. Het biedt mij als lezer namelijk geen extra informatie, ik ben alleen extra tijd kwijt met iets te lezen wat ik vlak daarvoor ook al voorbij zag komen. Ik hou het er maar op dat dit dubbelschrijven ontstaan is op een moment van wijn nuttigen bij Gort. (Geintje)

Français?
Het lijkt de gewoonte te zijn in Nederlandstalige literatuur om, daar waar mogelijk, vreemde talen te gebruiken. En als je dan een boek leest van een Nederlander die in Frankrijk woont, dan kun je ook verwachten dat er Franse woorden en zinnen worden neergepend. De meeste Nederlanders (we staan toch bekent als een volkje dat veel talen machtig is) zullen hier totaal geen hinder aan onder vinden. Maar ik als dyslect (en slecht in vreemde talen) vind dat een nare gewoonte. En dat zullen wel meer mensen met mij eens zijn. Ik lees niet voor niets Nederlandstalig. Oké, oké... Engels en Duits ben ik ook nog wel machtig. Maar dat zijn talen die verwant zijn aan het Nederlands. Maar Frans is van een heel ander soort kaliber. Ik vind het dan ook erg jammer dat er geen rekening wordt gehouden met de lezers die Frans (of welke vreemde taal ook) niet beheersen. Hoe moeilijk is het om even een vertaling erbij te zetten? Of even een voetnoot. Nu heb je twee keuzes. 1. Je negeert het Frans en mist hierdoor toch kleine stukjes van de tekst. 2. Je zoekt het op. Maar dat haalt je uit het verhaal en je leesstroom. Ik begrijp best dat er Franse stukjes in staan. Het geeft je namelijk een soort van gevoel dat je er bij bent in Frankrijk. Zeg maar een vakantiegevoel, ook al zou dit wel een erg geweldadige vakantie zijn geweest. Mocht je Château Fatale gaan lezen en beheers je de Franse taal niet, dan de tip: probeer een woordenboek Ned-Fra dicht in de buurt te houden.

Conclusie
Château Fatale is een spannend boek met veel actie en geweld dat zich voornamelijk afspeeld in Frankrijk. Het neemt het voorbeeld aan van Amerikaanse actie films, zoals die van Quentin Tarantino, maar begeeft zich grotendeels op gebaande paden. Het is af en toe wat op het randje maar hoofdzakelijk geloofwaardig. Behalve het karakter Casse-Téte wiens motieven om te helpen bij mij ongeloofwaardig overkwamen. Qua schrijven is het een prima boek, op enkele herhalingen na en de Franse zinnen. Een erg geschikt boek voor een saaie vakantie in Frankrijk. Lekker in de zon. Met een wijntje in de hand.