Recensie De ontdekking van de hemel

Een knap boek. Maar pas vanaf ongeveer pagina 588 begon het mij werkelijk wat te boeien (waarmee ik ook weer niet zeggen wil dat het daarvoor alleen maar saai is); daar waar Quinten zijn vader wil gaan zoeken en op reis gaat naar Italië. Daar begint het boek dan ook een soort avonturenroman te lijken. Eerder las ik van Harry Mulisch "het stenen bruidsbed", wat ik een vreselijk boek vond. "Twee vrouwen" vond ik iets beter, en dit was het beste boek van de 3 die ik van deze schrijver gelezen heb. Maar hij spreekt me niet aan. Zijn personages vond ik in dit boek evenals in zijn andere boeken houterig, robotachtig. Al zijn schrijven over astronomie en architectuur, zaken als de relativiteitstheorie en de quantumtheorie spreken mij ook al niet aan, waardoor ik toch iets wezenlijks van dit boek mis, neem ik aan. Ik heb er domweg niet voldoende kennis van. En voor de rest is het hele verhaal me te fantastisch, al zit het knap in elkaar. Van een dergelijk genre houd ik toch al niet. Verder komt Mulisch's schrijfstijl altijd koud op mij over. Kortom, ik kan het boek waarderen, maar het is niet "mijn" boek.