Recensie Het spel van de engel

Opnieuw een spannend boek van Carlos Ruiz Zafón. Het verhaal speelt zich af in de jaren twintig van de twintigste eeuw. De persoon waar het om draait in het boek is David Martín, die als jongen verweesd achterblijft, omdat zijn vader op dubieuze wijze omkomt en zijn moeder zich niets aan hem gelegen laat liggen. Hij vindt al vroeg een baantje op de redactie van een krant, maar David heeft ambities om zich te ontwikkelen tot schrijver.
Via boekhandelaar Sempere, die hem als jongen opgevangen heeft, maakt hij kennis met een meisje waarnaar zijn aandacht getrokken wordt en maakt hij ook kennis met het Kerkhof der Vergeten Boeken. Daar kiest hij een boek en vanaf dat moment neemt het verhaal van zijn leven allerlei onvoorziene wendingen.

Van het begin af aan werd ik het boek ingezógen. Hoewel “het spel van de engel” een ander boek is als “de schaduw van de wind”, en bijvoorbeeld ook veel humor bevat in het eerste stuk, vergeleek ik automatisch beide boeken en herkende opnieuw de bloemrijke en beeldende taal, bijzondere zinsconstructies, prachtig gekozen woorden, de luchtige toonzetting, de speciale sfeer en beschrijvingen waardoor je een beeld krijgt van Barcelona als een stad met een imposante architectuur, die als achtergrond mee bepalend is voor de mysterieuze sfeer.
De ene wending in het boek volgt op de andere, maar elke wending begint onopvallend. Telkens wordt je daarna zodanig afgeleid van een eerdere situatie dat je bijna zaken vergeet die later ineens weer terugkomen en een belangrijke rol blijken te spelen. Wanneer ik de indruk kreeg dat het verhaal zich mogelijk voort zou gaan slepen was dat feitelijk al het begin van een nieuwe wending. Zo werd ik onophoudelijk vastgehouden en meegenomen naar steeds spannender hoogten. Ik heb weer genoten van de boeiende schrijftrant van Zafón en het mysterieuze, spannende en ook romantische verhaal.