Lezersrecensie
Geduld wordt beloond
Paula Hawkins, vroeger journaliste voor The Times en schrijfster van romantische komedieromans, sloeg een andere weg in toen ze in 2015 haar eerste psychologische thriller uitbracht. The Girl on the Train stond meteen al op nummer één van de The New York Times Fiction Best Sellers of 2015 en hield dit zestien weken vol. Slechts enkele maanden na uitgave had Hawkins al 1,5 miljoen exemplaren verkocht. In 2016 kwam de verfilming uit van het boek.
The Girl on the Train vertelt het verhaal van Rachel, een gescheiden vrouw die elke dag dezelfde trein naar haar werk neemt en terug. Geen vreemd gegeven, totdat je ontdekt dat Rachel al een geruime tijd werkloos is. Ze drinkt immers. En niet zo’n klein beetje. Op een vast punt in het traject moet de trein wachten aan een rood sein. Dit geeft Rachel de kans de achtertuinen naast het spoor te bestuderen, iedere dag opnieuw. Daarbij houdt ze vooral twee specifieke huizen in de gaten. Één daarvan is haar eigen huis, waar haar voormalige echtgenoot woont met zijn nieuwe vriendin, Anna. Het andere huis is van onbekenden, hoewel het voor Rachel voelt alsof ze elkaar al jaren kennen. Ze bedacht een verhaal rond het koppel en gaf hen zelfs namen; Jess en Jason. De twee leven volgens Rachel het perfecte leven, tot ze op een dag iets vreemds ziet gebeuren op hun terras. Ze kan het voorval niet loslaten en besluit naar de politie te stappen wanneer ze een opsporingsbericht van Jess in de krant ziet staan, die blijkbaar Megan heet. Hierdoor raakt Rachel verwikkeld in de hele zaak én in de levens van alle personen die betrokken zijn met de vermissing.
Het boek komt verschrikkelijk traag op gang, de lezer maakt kennis met Rachel, het hoofdpersonage, die als belevende ik-verteller haar rommelige gedachten ordent en schijnbaar irrelevante details benoemt. Na amper 30 pagina’s verandert het verhaal van verteller, wat vooral voor verwarring zorgt. Een verband vinden tussen Rachel en dit nieuwe personage, Megan, is moeilijk. Deze afwisselingen van vertellers blijf je tegenkomen doorheen het hele boek. Als lezer blijf je keurig wachten op een wending. Geduld wordt beloond, want nog eens ruim 40 pagina’s verder vindt een eerste gebeurtenis plaats waardoor het verhaal op gang getrokken wordt. Het lezen wordt vlotter en er kunnen verbanden gelegd worden. Samen met Rachel ontdek je nieuwe aspecten en kom je te weten wat er nu écht gebeurd is.
Dit boek omvat vele actuele taboes, zoals een alcoholverslaving, overspel en financiële problemen maar ook moord en depressies. Hawkins heeft dit alles goed uitgespeeld, de onderwerpen komen duidelijk aan bod en worden uitgebreid en correct beschreven, zonder dat het geheel als een goedkoop drama overkomt.
Het meisje op de trein raad ik aan voor mensen die het gewoon zijn om te lezen en het niet erg vinden zich een tijdje door een verhaal te moeten sleuren voordat ze aan datgene komen dat het boek zo goed maakt. Een middelbare scholier met een lage interesse in boeken langer dan 200 pagina’s zal bijvoorbeeld na een uur lezen gefrustreerd en wanhopig een nieuw boek zoeken.
Meer dan een jaar heeft Het meisje in de trein in onze boekenkast vertoeft voordat ik het uiteindelijk ook las. Na enkele avonden leeswerk had ik spijt van het lange wachten, het was zeker de moeite waard. Het is makkelijk je in te leven in Rachel, die een zekere sympathie krijgt door haar zielige levensstijl. Ook de andere personages hebben een heel bijzonder karakter. Geen van hen is perfect en allemaal hebben ze wel één duistere kant. Ze dragen elks geheimen met zich mee en zijn niet te vertrouwen. Toch ontdek je de waarheid, grotendeels door Rachel, die op elke mogelijke manier probeert te ontdekken wat er gebeurd is met Megan. Hoewel haar acties heel ver gaan en misschien wel overdreven lijken, zal je haar op het einde dankbaar zijn. Bladzijde na bladzijde word je verbaasd met de puzzelstukken die je al die tijd al toegereikt werden, maar nu pas in elkaar vallen.
Hawkins is erin geslaagd een goede eerste thriller neer te schrijven. Ik hoop dat haar nieuwste boek, Into the Water, me nog meer kan overtuigen en leg het alvast klaar op mijn nachtkastje.
The Girl on the Train vertelt het verhaal van Rachel, een gescheiden vrouw die elke dag dezelfde trein naar haar werk neemt en terug. Geen vreemd gegeven, totdat je ontdekt dat Rachel al een geruime tijd werkloos is. Ze drinkt immers. En niet zo’n klein beetje. Op een vast punt in het traject moet de trein wachten aan een rood sein. Dit geeft Rachel de kans de achtertuinen naast het spoor te bestuderen, iedere dag opnieuw. Daarbij houdt ze vooral twee specifieke huizen in de gaten. Één daarvan is haar eigen huis, waar haar voormalige echtgenoot woont met zijn nieuwe vriendin, Anna. Het andere huis is van onbekenden, hoewel het voor Rachel voelt alsof ze elkaar al jaren kennen. Ze bedacht een verhaal rond het koppel en gaf hen zelfs namen; Jess en Jason. De twee leven volgens Rachel het perfecte leven, tot ze op een dag iets vreemds ziet gebeuren op hun terras. Ze kan het voorval niet loslaten en besluit naar de politie te stappen wanneer ze een opsporingsbericht van Jess in de krant ziet staan, die blijkbaar Megan heet. Hierdoor raakt Rachel verwikkeld in de hele zaak én in de levens van alle personen die betrokken zijn met de vermissing.
Het boek komt verschrikkelijk traag op gang, de lezer maakt kennis met Rachel, het hoofdpersonage, die als belevende ik-verteller haar rommelige gedachten ordent en schijnbaar irrelevante details benoemt. Na amper 30 pagina’s verandert het verhaal van verteller, wat vooral voor verwarring zorgt. Een verband vinden tussen Rachel en dit nieuwe personage, Megan, is moeilijk. Deze afwisselingen van vertellers blijf je tegenkomen doorheen het hele boek. Als lezer blijf je keurig wachten op een wending. Geduld wordt beloond, want nog eens ruim 40 pagina’s verder vindt een eerste gebeurtenis plaats waardoor het verhaal op gang getrokken wordt. Het lezen wordt vlotter en er kunnen verbanden gelegd worden. Samen met Rachel ontdek je nieuwe aspecten en kom je te weten wat er nu écht gebeurd is.
Dit boek omvat vele actuele taboes, zoals een alcoholverslaving, overspel en financiële problemen maar ook moord en depressies. Hawkins heeft dit alles goed uitgespeeld, de onderwerpen komen duidelijk aan bod en worden uitgebreid en correct beschreven, zonder dat het geheel als een goedkoop drama overkomt.
Het meisje op de trein raad ik aan voor mensen die het gewoon zijn om te lezen en het niet erg vinden zich een tijdje door een verhaal te moeten sleuren voordat ze aan datgene komen dat het boek zo goed maakt. Een middelbare scholier met een lage interesse in boeken langer dan 200 pagina’s zal bijvoorbeeld na een uur lezen gefrustreerd en wanhopig een nieuw boek zoeken.
Meer dan een jaar heeft Het meisje in de trein in onze boekenkast vertoeft voordat ik het uiteindelijk ook las. Na enkele avonden leeswerk had ik spijt van het lange wachten, het was zeker de moeite waard. Het is makkelijk je in te leven in Rachel, die een zekere sympathie krijgt door haar zielige levensstijl. Ook de andere personages hebben een heel bijzonder karakter. Geen van hen is perfect en allemaal hebben ze wel één duistere kant. Ze dragen elks geheimen met zich mee en zijn niet te vertrouwen. Toch ontdek je de waarheid, grotendeels door Rachel, die op elke mogelijke manier probeert te ontdekken wat er gebeurd is met Megan. Hoewel haar acties heel ver gaan en misschien wel overdreven lijken, zal je haar op het einde dankbaar zijn. Bladzijde na bladzijde word je verbaasd met de puzzelstukken die je al die tijd al toegereikt werden, maar nu pas in elkaar vallen.
Hawkins is erin geslaagd een goede eerste thriller neer te schrijven. Ik hoop dat haar nieuwste boek, Into the Water, me nog meer kan overtuigen en leg het alvast klaar op mijn nachtkastje.
6
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
