Overdaad schaadt

'De Deal' is oorspronkelijk gepubliceerd op een website als twaalfdelig wekelijks feuilleton, ondersteund door o.a. muziek en fotografie.
De schrijfster had het daar beter bij kunnen laten, want in romanvorm leest het verhaal eerder als het script van een tv-serie dan als een boeiend verhaal.

In het dankwoord van het boek worden, zoals gebruikelijk, vele mensen genoemd die geholpen hebben bij het tot stand komen van dit werk. Hebben ze collectief zitten slapen? Was er niemand in die groep die de auteur erop kon wijzen dat schrijven schrappen is, dat karakters een functie in een verhaal moeten hebben en dat het voor de betrokkenheid van de lezer aan te bevelen is om de karakters van de hoofdpersonages uit te werken en te zorgen dat de lezer sympathie voelt. Zelfs de schurk mag nog op een greintje begrip rekenen door zijn achtergrond.

Tara Taylor komt het meest tot leven. Haar personage wordt het best uitgediept en maakt gaande het verhaal een ontwikkeling door. Todd neemt ook een groot deel van het boek voor zijn rekening. De nadruk wordt vooral gelegd op zijn omgang met vrouwen. Die episodes hebben meer weg van een notering in een logboek, dan een passage in een roman. Enige spanning valt niet te ontdekken.

Dit boek heeft van alles te veel. Te veel onnodige karakters en perspectieven die het verhaal rommelig maken. Te veel thema's waar de auteur geen geheel van weet te smeden: social media (de app 'Hook'), de bankwereld, Wall Street, Silicon Valley, geld, macht, corruptie, sex, drugs, moord. De schrijfstijl ademt onervarenheid of gebrek aan talent uit.

De motivatie om het boek desondanks uit te lezen wordt vooral gevormd door de vraag hoe de auteur "de dramatische dood van een jonge vrouw het sluiten van De Deal op scherp" gaat laten zetten. Daar heeft Miller geen geloofwaardig antwoord op gegeven, ze laat te veel andere factoren een rol spelen, en dat wekt bij het halen van de eindstreep nauwelijks nog verbazing. Over verbazing gesproken: een gemoedstoestand die (te) veel voorkomt in "De Deal". Talloze malen vallen monden open. Typisch Amerikaans of een misplaatst cliché? Bij het soort verbazing dat beschreven wordt zal een Nederlander eerder met zijn oogopslag en/of wenkbrauwen uiting geven aan z'n gevoel.
Let maar eens op je reactie aan het slot van het boek.