Levensangst

“Hetgeen waaraan jij lijdt is levenshaast, Ingeborg”, aldus psycho-oncologe Maryleen Dupree. Een diagnose waar de lezer zich in kan vinden, al was het met maar door de energieke schrijfstijl van Ingeborg van Beek.
In het boek 'Levenshaast' schetst de auteur een beeld van de impact die de ontdekking van een hersentumor op haar leven heeft. Had ze voor ze op 37-jarige leeftijd met deze harde waarheid werd geconfronteerd al immer haast, nu ze haar leven door de tumor begrensd ziet doet ze er nog een schepje bovenop. Man Peter neemt weliswaar een deel van de zorg voor de kinderen over, maar de de zorg voor een baby die 's nachts nog niet doorslaapt en de opvoeding van een peuter kost heel wat energie. Toch staat Ingeborg in de startblokken om weer aan de slag te gaan met haar eigen communicatie- en pr-adviesburo. Ze laat zich door haar ziekte niet dwarsbomen en maakt lange dagen, die niet zelden afgesloten worden in het uitgaansleven. Ondanks de anti-epileptica die ze gebruikt deinst ze er niet voor terug stevig te drinken en zelfs een enkel 'pilletje' te slikken. Aan lef ontbreekt het deze dame niet. Dat komt ook tot uiting in de wijze waarop ze de reacties van de buitenwereld beschrijft. Recht-voor-z'n-raap maakt ze korte metten met bijvoorbeeld de neurologe, die haar zojuist verteld heeft dat er een tumor zo groot als een tennisbal in haar hoofd zit. Op de vraag 'Ga ik nu dood?' van een ontredderde Van Beek antwoordt de neurloge ijskoud 'Nou, mevrouw Van Beek, we gaan allemaal dood. U gaat alleen wel een stuk eerder.' Ze is kennelijk vergeten dat je geen tennisbal in je hoofd hoeft te hebben om eerder dood te gaan dan Ingeborg van Beek. Zelfs niet als je neurologe bent.
In het tempo waarmee de auteur door het leven raast vliegt ze door een korte affaire met een collega flink uit de bocht. Relatietherapie volgt en dat is de eerste keer dat ze de lezer een klein kijkje achter de schermen van haar gevoelsleven gunt. Een te klein kijkje echter om het boek de nodige diepgang te geven en dat is jammer, want nu is het vooral een verslag geworden van een oppervlakkige worsteling met de diagnose kanker. Het vermoeden rijst dat Van Beek met haar volgepropte agenda zowel voor als na de diagnose het leven wil leven als een groot feest en niet nadenkt over de wereld onder het oppervlak. Omdat ze dat niet wil? Of niet kan? Niet durft? Een vrouw met zoveel lef, die niet durft te kijken naar haar diepere emoties? Emoties zijn voor sommigen veel bedreigender dan vrije-val-parachutespringen en deltavliegen en dat lijkt ook voor Ingeborg te gelden. Ze sluit haar boek af met de zin 'Ik ben bang om te leven.'
Daar stopt haar verhaal en dat is spijtig, want juist de manier waarop ze daarmee omgaat kan van waarde zijn voor anderen. Afgezien van het feit dat dit een vlot lezend boek is dat vertelt hoe Ingeborg van Beek is omgegaan met de diagnose 'hersentumor' heeft haar verhaal weinig te bieden aan lezers die hopen er troost uit te kunnen putten of waardevolle inzichten te ontdekken.