Oppervlakkig

Noort weet vaak een leuk plot te bedenken, heeft een vlotte schrijfstijl, maar blijft te veel aan de oppervlakte hangen. Als lezer heb je niet het gevoel dat je de hoofdpersonages echt hebt leren kennen in 'Terug naar de kust'. Een tijdlang weet de schrijfster je op het verkeerde been te zetten daar waar het het kwade genius achter de gebeurtenissen na een abortus betreft. Te vroeg in het verhaal trapt ze af richting ontknoping, zodat je al te ver voor het eind ziet wie verantwoordelijk is voor de gruwelijkheden.
Dat hoofdpersoon Maria niet geloofd wordt is een beklemmend idee, maar Noort slaagt er niet in om het voelbaar te maken. Je weet dat het angstaanjagend moet zijn om in Maria's positie te verkeren, maar je voelt het niet. Daarnaast is de personage van Harry Menninga storend. Zijn introductie in het verhaal is ongeloofwaardig en hij voegt niets toe aan het verhaal. Hij lijkt te moeten opdraven om wat dingetjes over te brengen aan de lezer en dan verdwijnt hij weer van het toneel.
'Een razend spannend verhaal' en 'een Nederlandse psychologische thriller zoals je die maar zelden leest' belooft de cover van het boek je. Een belofte die niet wordt waargemaakt.