Too Sweet Revenge

De in Australië geboren Helen FitzGerald werkte in haar woonplaats Glasgow meer dan tien jaar als sociaal werkster op het terrein van strafrecht en had in die functie onder andere met zedendeliquenten in Glasgows Barlinnie Prison te maken. In die periode begon ze met schrijven, gaf haar baan op, maar keerde op-part-time basis terug in haar oude vak. De ervaringen die ze opdeed beschouwde ze als inspiratiebron voor haar boeken.

Dat is te proeven in 'Viral', haar dertiende boek, vertaald vanuit het Engels als 'Verloren Dochter'. Een literaire thriller, hoewel FitzGerald zichzelf liever in het genre 'Domestic Noir' plaatst.
'Verloren Dochter' komt als een stoomtrein op gang, maar na een paar hoofdstukken begint de vaart er goed in te komen. Het boek vertelt het verhaal over Su's onvrijwillige 'filmdebuut', wisselend vanuit het perspectief van Su en dat van haar moeder Ruth. Moeder en oudste dochter uit het uit vier personen bestaande gezin Oliphant-Brotheridge, zijn de drijvende krachten achter de ontwikkelingen die het gevolg zijn van wat de familie 'het incident' is gaan noemen.

'Verloren Dochter' vertelt onder andere over de schaduwzijde van facebook. Zoals een wapen gevaarlijk wordt als het in verkeerde handen valt, zo hebben social media de macht om door toedoen van iemand met verkeerde bedoelingen grote schade aan te richten in de levens van onschuldigen.
Su is echter weerbaar en vindingrijk. De onverwachte manoeuvres die ze maakt passen bij de ontwikkelingen die door de omstandigheden in gang zijn gezet. Haar personage zorgt voor een frisse wind in deze thriller. Als ze haar zus Leah argumenten aanreikt waardoor die zonder problemen hun moeder onder ogen kan komen oppert ze “Nou, zeg haar dan ... Zeg dat je een tijdje later met een gebroken neus wakker werd en dat ik weg was.”
“Dat gelooft ze nooit!”, reagert Leah, waarop Su haar een harde stomp geeft en het slachtoffer achterover valt. “Met haar neus en bewustzijn nog intact is ze te geschokt om te beseffen dat ze zich moet verweren tegen een tweede klap. Ik buk me en bekijk haar neus en ogen … Ja, gelukt.”

In het begin van het boek krijgt de lezer een scène voorgeschoteld waarvan niet duidelijk is hoe die in het verhaal past. Als langzaam maar zeker Ruths wraakplannen vorm krijgen valt het puzzelstukje op z'n plek, maar niet nadat het lange tijd de lezer in onzekerheid heeft gelaten. Een keuze van de auteur, die goed werkt. Het houdt de nieuwsgierigheid vast.
Aan het slot zorgt FitzGerald voor een onverwachte wending. Jammer genoeg verliest ze daar haar evenwicht op de dunne lijn die geloofwaardigheid en ongeloofwaardigheid van elkaar scheiden. De grote lijnen van de ontknoping zijn goed gekozen, maar de wraak is te zoet van smaak en past niet bij de rest van het verhaal. Ondanks een wat minder sterk einde is 'Verloren Dochter' een spannend boek dat leest als een TGV.