Een degelijke forensische thriller met een eenvoudige rechtlijnige plot dat kundig is opgebouwd.

Kathy Reichs werd exact zestig jaar geleden geboren in Chicago. Ze is een gerenommeerd forensische antropologe – één van de slechts 82 die hun certificaat behaalden voor de Amerikaanse raad voor forensische antropologie – die regelmatig in rechtszaken getuigt als deskundige. Toen haar kinderen aan de universiteit studeerden, begon ze met het schrijven van spannende boeken over haar vakgebied. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het curriculum vitae van het vaste hoofdpersonage, Temperence ‘Tempe’ Brennan, quasi identiek is aan dat van de auteur zelf. In 1997 won ze met Bot voor bot meteen de Canadese Arthur Ellis Award voor het beste debuut en had ze er nog een carrière bij. 206 botten is ondertussen al het twaalfde deel in de reeks waarop ook de televisieserie Bones gebaseerd is en waaraan Kathy Reichs ook meewerkt als producer.
206 botten begint als Tempe beseft dat ze ontvoerd is en opgesloten zit in een donkere, nauwe ruimte. De lezer mag samen met haar de feiten beleven die voorafgingen aan deze opsluiting zoals ze terugkeren in haar herinnering, die begint met het feit dat ze beschuldigd werd van het maken en toedekken van een professionele fout door het bewijsmateriaal te verduisteren.
Kathy Reichs hanteert een zeer beschrijvende stijl, wat vrij interessant is waar het de grond van de zaak betreft, zoals de fracturen van een aantal van de tweehonderdzes botten waaruit het menselijk skelet bestaat en wat daar zoal uit kan worden afgeleid. Maar de lezer zit echt niet te wachten om kennis te maken met drie generaties van de ex-schoonfamilie van het hoofdpersonage en kleur en motief van de gordijnen in hun ouderlijk huis beschreven te zien. Ook hanteert ze een apart gevoel voor humor dat vooral tot uiting komt in soms surrealistische conversaties tussen Temperence en haar klankbord Andrew Ryan.
Het verhaal wordt verteld in de eerste persoon enkelvoud, waardoor de lezer mee kan leven en kijken met het hoofdpersonage. Maar doordat er frequent gewisseld wordt tussen de verschillende zaken waaraan Tempe in parallel werkt, zorgt de grote hoeveelheid namen van getuigen, familieleden en plaatselijke autoriteiten bij momenten voor een verwarrend en onoverzichtelijk gevoel. Ook komt het naar het einde toe over alsof er in het mortuarium en laboratorium nogal zorgeloos wordt omgesprongen met de menselijke resten. Het lijkt wel alsof de werknemers er omgaan met een verzameling knikkers in plaats van met botten en tanden van mensen.
206 botten vertrekt van een eenvoudige rechtlijnige plot dat kundig is opgebouwd en, op de ontvoering van het hoofdpersonage na, geloofwaardig wordt verteld. Thema’s als de onzekerheid en machteloosheid van familieleden van vermiste personen en de drang naar erkenning van de werkende mens worden professioneel door het boek geweven. Toch vinden er net te veel toevalligheden plaats om van het boek een topper te maken.
Met 206 botten levert Kathy Reichs een degelijke forensische thriller af waarvan men nog iets kan leren en waaraan de adepten van CSI en aanverwanten duimen en vingers zullen aflikken.