Het verhaal barst maar niet open

Leuvenaar Guido Eekhaut heeft, naast een carrière bij de bank BNP Paribas Fortis, al een aardige bibliografie bij elkaar gepend. Na de extreem productieve jaren 2010 en 2011 waarin hij telkens vijf titels aan zijn publiek mocht voorstellen, doet hij het de laatste tijd wat rustiger aan: vorig jaar was er De schuld van Rosenboom, het derde deel in de serie rond rechercheur Walter Eekhaut. En nu kan men de op zichzelf staande roman Aliettes gevoel voor wraak in de winkels vinden.

In het boek, dat gesitueerd werd in 2004, maken we kennis met de twintiger Aliette die, na een jaar trekken door Thailand, amper terug in België al naar Londen gestuurd wordt, waar haar grootvader Gilles Rouffanche een baan voor haar geregeld heeft bij een bank. Ook krijgt ze een opdracht mee van haar opa. Ze moet zich proberen te nestelen in de nabijheid van John Bergman, de gedoodverfde winnaar van de volgende nationale verkiezingen in Groot-Brittannië, om zo mogelijk genoegdoening te zoeken voor de wandaden van diens grootvader, die op 10 juni 1944 als bevelvoerend SS-officier van een wraakexpeditie op het Franse dorpje Oradour-sur-Glane, verantwoordelijk was voor het uitmoorden van Gilles’ familie.

Vertrekkend van een gruwelijke, amper bij het grote publiek bekende voetnoot in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog bouwt de negenenvijftigjarige Guido Eekhaut op zijn dooie gemak een verhaal op dat zelfs een mogelijke, maar vergezochte verklaring geeft voor de bankencrisis. Deze traagheid geeft het verhaal enerzijds body en een zweem van degelijkheid, maar anderzijds voelt het aan alsof de inleiding zich tot aan het orgelpunt uitstrekt. De vraag wanneer het verhaal nu echt zal openbarsten, komt meermaals naar boven bij de lezer, maar wordt nooit beantwoord. Onderweg veroorlooft de auteur zich ook nogal wat vrijheden − zo treedt president Bush af en wordt Sarah Palin aangeduid als zijn opvolger – wat niet als negatief moet gezien worden, maar wat wel extra aanpassings- en inlevingsvermogen vraagt.

Het hoofdpersonage beweegt zich verwonderd, als een Alice in wonderland, door het verhaal, waar ze schijnbaar moeiteloos en door het lot geholpen, haar doel bereikt, zonder dat ze ook maar een vinger hoefde uit te steken, waardoor er van een enige spanning niet echt sprake is. Aliettes gevoel voor wraak moet dan ook eerder beschouwd worden als een roman, waar er van een uitgesproken plot geen sprake hoeft te zijn dan als een spannend boek.
Hoewel het verhaal best prettig wegleest, houdt de auteur vast aan zijn typische, van elke aanzet tot humor gespeende stijl, waardoor het geheel nogal droog overkomt. Maar het moet gezegd dat deze stijl past bij de thematiek en setting van het verhaal. Het broeden op wraak en het proberen behalen van een verkiezingsoverwinning zijn best serieuze aangelegenheden.

Daarnaast is het jammer dat de personages niet echt tot leven komen en dat een wereldstad als Londen niet beter benut wordt als locatie, want veel verder dan straatnamen en metrostations komt de auteur niet. Ondanks het feit dat hij een echte Londenkenner is, zal hij met dit boek geen enkele lezer warm maken om deze metropool met een bezoek te vereren.

Met Aliettes gevoel voor wraak leverde Guido Eekhaut een subtiele, intrigerende roman af waarin politiek en financieel gewin met elkaar vervlochten zijn en samengehouden worden met een strikje familiedrama, maar waarvan het hart van de doorsnee liefhebber van het spannende boek niet sneller zal gaan slaan.