Almar Otten heeft een zeer aangenaam lezende schrijfstijl die net zo goed binnen loopt als pils. Hij vertelt zijn verhaal in de derde persoon enkelvoud en leidt onderwijl de lezer quasi ongemerkt langs de mooiste plekjes van zijn geliefde Deventer, één van de oudste steden van Nederland.

De auteur brengt zijn verhaal, vertrekkend van een degelijk gecomponeerd plot, op zeer onderhoudende wijze, waarbij hij de inspiratie onder andere haalde uit de historische boeken van de streek die zijn vader publiceerde.

De geloofwaardigheid van De afstammeling heeft wat te lijden onder het gemak waarmee mensen straffeloos uit de weg geruimd worden, maar is voor een boek in dit subgenre nog ruim aanvaardbaar. De wetenschappelijke en historische insteek draagt hier zeker toe bij.

Ook tekent Almar Otten zijn hoofdpersonages met veel oog voor detail, maar soms worden ze verplicht om net iets boven hun kunnen te acteren, waardoor het karakter en de daden van die protagonisten niet altijd in elkaars lijn liggen. Jammer genoeg moet ook worden vastgesteld dat de figuren die de grote bijrollen vertolken amper tot leven komen.

Met De afstammeling brengt Almar Otten een meer dan aardige variatie op de relithriller, die eens niet de katholieke kerk maar het gedachtengoed van de Saksen als thema en rode draad gebruikt.