Balanceren tussen thriller en roman

De uit Zwiterland afkomstige Martin Suter werd geboren met een pen in zijn handen. Zo werkte hij in de reclamesector, schreef artikelen voor tijdschriften en werkte mee aan scripts voor TV-series. In 1991 liet hij zijn jeugddroom uitkomen: hij werd zelfstandig schrijver, maakte naam met een wekelijkse column en levert regelmatig een stuk proza af dat vooral in zijn thuisland gretig over de toonbank gaat. Hij beperkt zich niet tot een bepaald genre, maar sommige van zijn werken behoren tot het spannende boek. Tussen zijn bekroonde werken bevindt zich ook zijn eerste thriller Small World die in Frankrijk werd uitgeroepen tot beste buitenlandse roman van 1998. Momenteel verblijft hij met zijn vrouw afwisselend in Ibiza en Guatemala.
De donkere kant van de maan dateert al van 2000 maar werd pas recent, mede door de goede ontvangst en het succes van De duivel van Milaan, in Nederlandse vertaling uitgebracht.
Deze thematisch gezien toch wel vreemde eend in thrillerland volgt de succesvolle bedrijfsrechtadvocaat Urs Blank. Net op het moment dat hij zich gaat afvragen wat voor zin zijn leven eigenlijk heeft, wordt zijn aandacht getrokken door de esoterische Lucille. Tijdens één van hun uitstapjes introduceert zij hem in de wereld van de hallucinerende paddestoelen. Maar na die paddo-sessie is Urs helemaal veranderd in een meedogenloze man zonder geweten die enkel rekening houdt met zichzelf. Uit zelfbehoud, omdat hij een gevaar wordt voor anderen en in een poging om uit deze toestand te ontwaken trekt hij op zijn eentje het woud in.
Martin Suter stuurt zijn verhaal in het begin voluit de richting in van een financiële bedrijfsthriller, maar net als de lezer hier mentaal voor klaar is, gooit hij het over een totaal andere boeg en transformeert hij het boek in een psychologische roman. Die plotselinge overgang vraagt enig aanpassingsvermogen van de lezer, maar wonderwel slaagt de auteur erin hem of haar terug in de sfeer van het verhaal te zuigen.
Dat is mede de verdiensten van de vlotte vertelstijl en de intrigerend beschreven persoonlijkheid van het hoofdpersonage. De plot op zich is dan weer wat aan de eenvoudige kant: de gevolgen van een slechte trip kunnen enkel ongedaan gemaakt worden door de trip te herhalen, maar anders te beleven. Maar de uitwerking van het verhaal maakt dan weer veel goed. Markant is vooral het feit dat de nuchtere, emotieloze beschrijvingen van de moorden in dit boek eigenlijk een diepere indruk nalaten bij de lezer dan degene die door sommige andere misdaadauteurs tot in de gruwelijkste details beschreven worden. Het minimaliseren van die handeling tot een banaliteit, zorgt voor een des te groter schokeffect.
De donkere kant van de maan is een intrigerend boek geworden dat balanceert op de dunne lijn die thrillers en andere romans van elkaar scheidt. Door die dualiteit zal waarschijnlijk niet iedereen dit verhaal even goed kunnen appreciëren, maar toch zou ik het iedereen willen aanraden die openstaat voor een verhaal dat de ongeschreven regels van het spannende boek met de voeten treedt en er nog goed mee wegkomt ook.