Minste van de drie

maar nog altijd goed,De Schotse auteur Craig Russell heeft een ideale manier gevonden om zijn liefde voor het Duits en Duitsland te kanaliseren: hij heeft ondertussen al een volledige dagtaak aan het schrijven van thrillers die zich afspelen in Hamburg, de stad waaraan hij zijn hart verloor.
De kleur van verraad is al het derde boek in de serie met hoofdinspecteur Fabel en zijn team in de hoofdrol. En zoals het een echte reeks betaamt, wordt er, zowel op privé als op professioneel gebied, regelmatig verwezen naar gebeurtenissen uit de eerdere delen. Het is dan ook aan te raden om al de boeken in de jusite volgorde te lezen: eerst Adelaarsbloed; daarna Broeder Grimm; en dan pas dit werk.
In De kleur van verraad wordt Hamburg andermaal opgeschrikt door een meedogenloze moordenaar die zijn slachtoffers scalpeert. In hun jacht op deze crimineel moeten Fabel en zijn team alle zeilen bijzetten want de dader lijkt goed op de hoogte van forensische praktijken en laat weinig tot geen sporen achter op de plaatsen waar hij toeslaat. En buiten het feit dat de slachtoffers van de Hamburgse haarsnijder mannen zijn van middelbare leeftijd zijn, lijken er enkel zeer losse banden te bestaan tussen die mannen onderling. Fabel is ervan overtuigd dat als hij een duidelijk verband tussen deze slachtoffers kan aantonen, hij de dader op een presenteerblaadje aangereikt zal krijgen.
Alle vertrouwde elementen waarvan de auteur zich in zijn vorige twee boeken bediende zijn ook deze keer weer van de partij. Zo zijn ook ditmaal de beweegredenen van de moordenaar weer geïnspireerd op een cocktail van Europese geschiedenis en mythologie.
Natuurlijk besteed Craig Russell meer meer dan voldoende aandacht aan de persoonlijke beslommeringen van zijn personages, en de huizenjacht van Fabel is dan ook een uitgelezen excuus om de stad Hamburg nog eens extra in de schijnwerpers te plaatsen.
Dat de auteur kan vertellen als de beste wisten we al uit zijn vorige veralen, maar hij kan toch niet verhullen dat het plot deze keer toch wel wat magertjes uitgevallen is. Daar komt nog bij dat een groot deel van de spanning veel te vroeg in het boek weggenomen wordt, omdat al zeer snel de drijfveren van de dader kenbaar gemaakt worden. Dan is het voor de lezer enkel nog wachten tot er een naam op de dader kan geplakt worden.
De kleur van verraad is dan ook voorlopig het minst sterke deel uit de reeks, maar het blijft desondanks toch nog een zeer goed te pruimen boek.