Pakkend

intrigerend en geloofwaardig,Paul Goeken verruilde jaren geleden zijn leven als duikinstructeur in Nederland voor het uitbaten van een souvenirwinkel op het Spaanse eiland Gran Canaria. Daar begon hij met het schrijven van spannende verhalen. In 2002 verscheen zijn debuut Hammerhead, en nu is, met De oversteek, zijn zesde boek verschenen, met net als in zijn drie vorige werken Alfonso Silva in de hoofdrol.
In dit boek belicht de auteur de problematiek van de immer groeiende stroom bootvluchtelingen, die moedeloos het zwarte continent proberen om te ruilen voor een leven in Europa, dat voor hen het beloofde land met de onbeperkte mogelijkheden is. Als op een gegeven moment de stroom zo groot wordt dat Europa de opvang niet meer kan bolwerken, besluit het Europese parlement dat er dringend maatregelen genomen moeten worden om de Afrikanen te ontmoedigen om hun geboortegrond te verlaten. Dat er geen eenstemmigheid is over de wijze waarop dit moet gebeuren spreekt vanzelf.
In dezelfde periode worden in Spanje een aantal uitbaters van nachtclubs hardhandig overtuigd om hun zaak over te geven aan een nieuwe speler, die zijn plaats in de onderwereld wil veroveren. Dat deze geheimzinnige organisatie veelvuldig gebruikt maakt van negroïde vechtjassen, zet alleen maar meer druk op de commissie die oplossingen moet zoeken om de immigratiestroom te laten opdrogen.
De oversteek is een boek geworden dat zeer moeilijk is weg te leggen. Het slaagt erin vanaf de eerste bladzijden te intrigeren en door de weldoordachte opbouw blijft de lezer tot diep in het verhaal gefascineerd. Alleen de laatste, pakweg veertig, bladzijden slaagt de auteur er niet meer in om het hoge kwaliteitsniveau te blijven aanhouden, omdat hij de grootse opzet van het verhaal opeens niet meer meester kan blijven. Die laatste pagina’s moest er nog zoveel verteld worden om tot een mooi afgerond verhaal te komen dat de schrijver zich genoodzaakt zag om de details achterwege te laten en zich te beperken tot de grote lijnen en algemeenheden. Deze misrekening is dan ook de enige reden waarom dit werk de maximumscore misloopt.Een paar verhaallijntjes minder hadden ongetwijfeld geen kwaad gekund.
Het kan niet anders of Paul Goeken heeft enorm veel tijd gestoken in de research voor dit boek, want hij weidt, als een volleerd docent op een zeer geloofwaardige wijze, uit over talloze zeer uiteenlopende onderwerpen, zonder dat het ook maar de minste nadelige invloed op het verhaal te hebben. Vakwerk
De niet-terugkerende personages, die in dit boek de grote bijrollen toebedeeld kregen, worden treffend geportretteerd. Vooral de wijze waarop Pierre Diouf, een van die vluchtelingen, beschreven wordt is van een uitzonderlijk hoog niveau. Het naïeve optimisme van die man straalt zelfs af op de lezer.
Met dit boek bewijst Paul Goeken dat hij uit het juiste hout gesneden is om een groot auteur te worden. Bij deze moge gezegd zijn dat hij van schrijvende duiker ondertussen is opgeklommen en geëvolueerd naar de status van duikend schrijver. De oversteek zou dan ook verplichte lectuur moet zijn voor eenieder die graag spannende boeken leest die meer bieden dan het gewone detective- of politie-onderzoek naar de zoveelste moordenaar.