Ondanks een aarzelend begin is het verhaal sterk genoeg om de aandacht vast te houden.

Patrick De Bruyn is ondertussen al een vertrouwde naam in de Nederlandstalige wereld van het spannende boek. Zijn “ver”-reeks (Vermist, Verminkt, Verdoemd en Verliefd) werd door het lezerspubliek over het algemeen goed gewaardeerd. Het begon allemaal in 1998 – net tien jaar geleden dus – met File.
In File volgen we de ik-figuur, een naamloze headhunter die een einde ziet komen aan zijn samenwerking met een Russisch bedrijfje, maar die er toch op hoopt om nog een opdracht van zijn klant te kunnen lospeuteren. Als hij terugkeert van zijn zomervakantie, krijgt hij het droevige nieuws te horen dat twee personen waar hij mee samenwerkt het leven hebben gelaten bij verkeersongevallen in de file. Als later ook een derde man uit zijn professionele kennissenkring het leven verliest begint de headhunter stilaan het toeval uit te sluiten en vreest hij dat er meer aan de hand is: wil iemand al zijn medewerkers dood hebben? Waarom dan wel? En loopt hij zelf gevaar?
De taalfout in de eerste regel van het boek staat symbool voor het moeilijke begin dat de lezer te wachten staat. Als men in soep met lettervermicelli roert, komen er af en toe wat letters aan de oppervlakte, maar zelden kan er een woord van gemaakt worden. Tijdens het eten verdwijnen er wat letters, maar doordat het bord ook leger raakt, komen er toch meer letters te voorschijn en dan is het plotseling wel mogelijk om een woord te vormen. En zo gaat het ook met het boek: in het begin worden een aantal volledig los van elkaar staande hoofdstukken op de lezer losgelaten, waarin onmogelijk een lijn gevonden kan worden. Sommige van die hoofdstukken krijgen amper of zelfs totaal geen vervolg, maar als men verder vordert in het boek wordt stilaan de rode draad duidelijk. Deze symptomen zijn te wijten aan het feit dat de auteur het boek uitgaf in eigen beheer. Het is het beste bewijs dat het in de hand nemen van een uitgever – en vooral een redacteur – zijn positieve invloed heeft op het eindresultaat. Onder andere het schrappen van een paar hoofdstukken had een veel strakkere opbouw en een meer consistent geheel opgeleverd.
Maar op het moment dat de personages eenmaal uitgetekend zijn, het verhaal op de rollen staat en op kruissnelheid komt, is de moeizame start snel vergeten, want Patrick De Bruyn weet de lezer echt mee te slepen met zijn vertelkunsten, die hij ook toen al beheerste. Niet alleen bouwt hij de spanning langzaam maar zeker op. Het boek neerleggen voordat de laatste letter gelezen is, is geen optie meer.
Ook zijn observaties zijn opvallend goed en gedetailleerd. Hij beschrijft het gedrag van de bestuurders in de file zo treffend dat een ieder, die wat tijd in de auto doorbrengt, er zichzelf wel in herkent.
File is niet het beste boek van Patrick De Bruyn, maar zijn talent, dat in zijn latere werk beter tot uiting komt, komt bij momenten al bovendrijven. Ondanks een aarzelend begin is het verhaal sterk genoeg om de aandacht vast te houden en na het het dichtslaan van het boek met een goed gevoel achter te blijven.