Reisgids voor Egypte

Kempenzoon Danny Beyens combineert een job in het onderwijs met journalistieke bijdragen aan de krant Gazet van Antwerpen. Hij woont in Westerlo, waar recent zijn nieuwste werk in het prachtige gemeentehuis werd voorgesteld. Het spoor van de jakhals is al het derde boek met commissaris Ward Coppens en hoofdinspecteur Axel Degraaf in de hoofdrol. Eerder verschenen Quatre-mains en Date met de dood.
Het spoor van de jakhals begint als er bij ruimingwerken op het kerkhof van Mol Donk een mummie wordt blootgelegd. Op het lichaam van deze recent begraven man wordt alleen een afbeelding gevonden van een jakhals. Via een tip van een jonge vrouw leidt de zoektocht naar zeven wildvreemden die enkele maanden eerder samen een avontuurlijke reis door Egypte boekten. Een reis die niet geheel verliep zoals verwacht.

Het klassieke gegeven van de vloek van de farao is in film en boeken een veelvuldig gebruikt onderwerp, maar de auteur steekt het in een ander, modieuzer jasje. Het basisidee achter Het spoor van de jakhals is zelfs goed gevonden en origineel te noemen, maar aan de uitwerking van plot naar boek kan nog het een en ander verbeterd worden. Zo heeft het eindresultaat, door de ellenlange uitweidingen over alle door de reizigers bezochte bezienswaardigheden, meer bestaansrecht als reisgids voor Egypte dan als spannend boek. Net als sommige figuren in de groep, vraagt de lezer zich af of er wanneer er een einde komt aan de gidsgedeeltes die de auteur in de mond van een paar van zijn personages legt. Feiten, data, namen en merkwaardigheden, ze passeren allemaal de revue en leiden niet alleen de aandacht af van de spannende verhaallijn, maar halen ook telkens weer de vaart uit het verhaal.
Het sterkste punt van het verhaal is de herkenbaarheid. Het is bijna een streekroman te noemen, waarin bewoners van de Antwerpse Kempen zich niet alleen zullen thuis voelen wat betreft de gebruikte locaties, maar ook vanwege de personages, wier nuchterheid zeer doeltreffend beschreven wordt door Danny Beyens, die zich een adequaat observator toont.
De Egyptenaren geloofden in een leven na de dood en Jezus zou verrezen zijn, maar de truc die Danny Beyens uithaalt met zijn dader is te klasseren onder het boerenbedrog. Hoewel het gegeven op zich niet slecht gevonden is, maakt het de lezer onmogelijk mee te speuren naar de mogelijke dader en voelt hij zich aan het einde van het boek gepasseerd.
Liefhebbers van Egypte en streekgenoten van de auteur zullen wellicht kunnen genieten van Het spoor van de jakhals. Danny Beyens vertrouwt zijn verhaal in een vloeiende, vlot lezende, stijl aan het papier toe, kruidt het met een snuifje humor en besprenkelt het vooral op de eerste bladzijden overvloedig met bijvoeglijke naamwoorden.
Als spannend verhaal ontgoochelt Het spoor van de jakhals echtert lichtjes. omdat de auteur wilde pronken met zijn door research opgedane kennis van het land van de farao’s.