Traag

In dit derde boek van de vooropgezette zesdelige reeks rond Rebecka Martinsson keert het hoofdpersonage terug naar haar geboortestreek, waar ze aan de slag kan als officier van justitie. Net voor ze haar job opneemt, is het lichaam gevonden van een onbekende vermoorde vrouw. Hoewel het haar zaak niet is, raakt workaholic Martinsson er toch bij betrokken als blijkt dat het slachtoffer banden heeft met Mauri Kallis, een succesvol zakenman uit de streek, en samen met tweee reguliere speurders tracht ze de laatste uren van het slachtoffer, en de geldstromen van de zakenman te reconstrueren.

Net zoals bij vele andere Schandinavische auteurs, kiest Asa Larsson voor een zeer sombere sfeer en zeer diep uitgewerkte personages. Ze verheft traagheid tot kunst, maar ze vergeet jammer genoeg evenveel aandacht te besteden aan het spannende aspect van het verhaal.

In het begin van het boek wordt er nog regelmatig verwezen naar het het proces waarin Rebecka haar recent opgelopen trauma’s verwerkt, maar eens ze terug aan het werk gaat, laat de schrijfster dit draadje vallen, om het heel het boek niet meer op te rapen. Nu is het algemeen geweten dat een job louterend kan werken, maar op deze manier is het niet echt geloofwaardig. En laat het nu net die referenties naar haar emotionele problemen zijn, die de lezer aanzetten om eventueel de voorgaande boeken ook gaan te lezen.

Wel geloofwaardig, en zeer goed uitgewerkt is de manier waarop de opkomst en groei van het het imperium van de zakenman beschreven wordt.

Qua thematiek is dit boek een kruising van De witte leeuwin en De man die glimlachte, maar de schrijfster haalt nooit dezelfde vlotheid van vertellen als Henning Mankell. Liefhebbers van het werk van Karin Fossum en zielsverwante auteurs zullen dit boek waarschijnlijk wel kunnen smaken, maar anderen laten deze kelk beter aan hen voorbij gaan, want de eindeloze beschrijvingen van het leven van de hoofdpersonagens, van kindsbeen af tot het heden, met daartussen verstopt een flauw politieverhaal dat, op zich de honderd bladzijden niet haalt. De Vlaamse politica Mieke Vogels zou het geheel waarschijnlijk samenvatten als: “veel blabla maar weinig boemboem”.