Eigenlijk een reclamebrochure

De typische omslag van dit boek bracht meteen aangename herinneringen naar boven met betrekking tot de vier eerder verschenen delen in de reeks rond de zeven Deventer moordzaken. Maar nummer vijf, dat de titel Moordopera opgeplakt kreeg, is het eerste verhaal dat niet ontsproot uit de pen van geboren Deventenaar Almar Otten. Door zijn vertrek naar Luitingh, moest uitgever Artnik op zoek naar een andere schrijver. Die werd gevonden in duivel-doet-al Marcel Verreck. Deze drieënvijftig jaar jonge Hagenaar maakte eerder al naam als cabaretier, columnist, tv-figuur en artiest. En nu zet hij zijn eerste stappen als misdaadauteur.

De schrijverswissel zorgt meteen ook voor andere hoofdpersonages. De nieuwe spilfiguur is de net uit Den Haag overgeplaatste speurder Martin Taal, wiens hart-op-de-tongmentaliteit meermaals voor beginnende brandjes zorgt. Als toeschouwer bij de jaarlijkse badkuipenrace op de IJssel ziet hij dat een van de vaartuigen van de gebruikelijke koers afwijkt en vastloopt aan de andere oever. De bestuurder ervan, de plaatselijke molenaar, ligt levenloos, met een kogelgat in het hoofd, op de bodem van de badkuip. Aan Martin Taal en zijn team om deze zaak op te lossen en de kalmte te bewaren onder de steeds toenemende druk van de plaatselijke persmuskieten. Als klap op de vuurpijl wordt de zaak ook het onderwerp van een straatopera waarin Martins optreden op de korrel genomen wordt.

Een andere auteur betekent automatisch ook een andere stijl en sfeer. Marcel Verreck hanteert een frivole manier van schrijven die meteen een jongensboekgevoel oproept. De Haagse directe vermakelijkheid van dit werk staat in schril contrast tot de gemoedelijkheid van de eerder verschenen delen: niet noodzakelijk slechter, maar zeker anders.

Het hele verhaal drijft trouwens grotendeels op die botsing van culturen waarbij het hoofdpersonage zich als een kat in een vreemd pakhuis voelt, om het te zeggen met de favoriete vergelijking van de auteur die, achterflap inbegrepen, vier keer te vinden is in het boek.

De andere pijler die het verhaal rechthoudt is de plot. De beweegredenen van de dader zijn zo ver gezocht dat de lezer een ingeving van god mag vermoeden, want hij voelt zich geenszins bekocht, maar eerder getuige van genialiteit, in de wetenschap hoe moeilijk het publiek tegenwoordig nog te verrassen is.

Jammer dat personages en locaties niet van dezelfde creativiteit getuigen. De meeste rollen in het boek ontsnappen niet aan typefiguren. Zelfs de naaste teamleden van het hoofdpersonage tonen weinig karaktervorming en blijven steken in de grijze zone. Op de Bolwerksmolen, de woning van het slachtoffer, na, die een centrale plek bekleedt in het verhaal, blijven de locaties grotendeels beperkt tot de zaken die vooraan in het boek als sponsor vermeld worden. Zo ben je als lezer uitzonderlijk getuige van een rechercheur die zijn auto voor onderhoud binnenbrengt of van eentje die even een nieuwe bril gaat aanpassen. De commercie ligt er deze keer wel erg dik op, maar de aap komt pas in het nawoord uit de mouw: dit jaar zal er in Deventer en omstreken effectief een straatopera 'Molen, wind, water' opgevoerd worden, op tekst van Marcel Verreck. Hierdoor wordt dit spannende boek gedegradeerd tot een publiciteitsattribuut voor die voorstelling. En dat is pas een brug te ver! 

Al bij al levert Marcel Verreck met Moordopera een geslaagd debuut af, dat garant staat voor een paar uur leesplezier. Als de lezer er tenminste in slaagt te vergeten dat hij eigenlijk een reclamebrochure in handen heeft. Mede door het feit dat het verhaal zich afspeelt in een bloedhete augustusmaand, kan het boek nu al klaargelegd worden om deze zomer mee op vakantie te nemen naar warme oorden.