Weer een stapje dichter bij perfectie

Escober is het pseudoniem waaronder het Nederlandse echtpaar Esther en Berry Verhoef hun hard-boiled actieverhalen publiceren. Zo verscheen eerder al Chaos, en is er nu Ongenade, het laatste deel van de Sil Maier trilogie. Merkwaardig is wel dat de twee eerdere delen – Onrust en Onder druk – enkele jaren geleden nog visitiekaartjes waren die afgeleverd werden door Esther Verhoef als enige auteur. Maar in de verwachting dat veel lezers nu pas kennis zullen maken met het hoofdpersonage en in de hoop enige verwarring uit de weg te gaan, zijn die twee boeken nu ook heruitgebracht onder de noemer Escober.
In Ongenade gaat Sil Maier, die zijn relatie met Susan Staal beëindigd heeft, op zoek naar zijn verleden in de hoop daar de redenen van zijn ongewone gedrag te kunnen vinden en doorgronden. Terwijl hij half Europa doorkruist op zoek naar antwoorden, blijkt dat verleden ook zijn klauwen gezet te hebben in het heden en in zijn toekomst. En weer kan Sil niet anders dan bijna blindelings en obsessief de strijd op leven en dood aan te gaan.
Al vanaf de proloog, die een scene ongeveer halfweg het boek Onrust vanuit een ander standpunt weergeeft, ontstaat de indruk dat Ongenade – op een paar kleine verwijzingen naar het tweede deel na - eigenlijk meer een ander vervolg is op Onrust dan op Onder druk. Men zou kunnen stellen dat de twee recentste werken uit de reeks quasi gelijktijdig verlopen in parallelle universums. De auteurs delen deze visie niet, maar gaven wel aan dat ze inderdaad weinig naar het tweede boek refereerden om de lezers die de chronologische volgorde niet respecteren een maximum aan leesplezier te kunnen gunnen.
Omdat Sil Maier in de eerste helft van het boek druk bezig is beetje bij beetje herinneringen op te halen aan zijn jeugd en probeert zijn afkomst van alle sluiers te ontdoen, heeft hij niet in de gaten dat dreigende wolken, die ook al hun oorsprong vinden in zijn verleden, zich boven zijn hoofd samenpakken. Maar éénmaal daarvan bewust verandert hij weer in de zelfverzekerde vechtmachine, die we kennen uit de andere delen van deze trilogie. Gelukkig is het door een uitgekiende opbouw toch geen boek geworden met twee gezichten, maar een volwaardige en complete thriller die prat mag gaan op een perfect geconstrueerde spanningsboog, die blijk geeft van zeer groot vakmanschap: een rasechte nagelbijter.
Hoewel Ongenade het orgelpunt zou moeten zijn van de avonturen van Sil Maier en Susan Staal, laat het schrijversduo, door te opteren voor een open einde, de deur toch nog op een kier staan. En menig lezer zal zich aan die strohalm vastklampen, wachtend op het verschijnen van een eventueel vierde boek in een reeks die zijn gelijke niet kent.
Dat Esther Verhoef garant staat voor kwaliteit is al lang een publiek geheim en met dit boek is het niet anders. Met Ongenade is Escober weer een stapje dichter gekomen bij de creatie van de perfecte actie-thriller, die dan ook een aanrader is voor elke liefhebber van het spannende boek.