Ongeloofwaardiger kan niet!

In dit vierde boek met Sara Linton en Jeffrey Tolliver in de hoofdrollen gijzelen twee mannen, met veel geweld, het politiebureau van Grant County. Onder de gegijzelden bevinden zich ook Sara en Jeffrey. Maar in tegenstelling tot wat Jeffery Deaver in Monddood en Tess Gerritsen in Verdwijn wel glansrijk lukten, slaagt Slaughter er niet in van deze gijzeling en de reactie van de ordehandhavers erop, een spannend en aangrijpend verhaal te maken.
Gelukkig is de schrijfster er zich blijkbaar van bewust dat het verhaal niet de goede richting uit gaat, en introduceert ze een tweede verhaallijn waarin ze terugkeert in de tijd en ons meeneemt naar het eerste reisje dat Sara en Jeffrey maakten toen ze elkaar nog maar net kenden. De bestemming van die trip was de Californische kust, maar ze besluiten een tussenstop te maken in het geboorteplaatsje van Jeffrey. De motor van hun wagen is nog niet koud of er valt een dode, waardoor oude koeien weer uit de sloot worden gehaald. Het weerzien met zijn oude vrienden en dorpsgenoten, aan de hand van de opgehaalde herinneringen, maakt dat we de puber Jeffrey wat beter te leren kennen. Maar ook dit is geen goede zet, want de kleine Jeffrey is gewoon de complete tegenpool van de Jeffrey die we al drie boeken lang kennen. Het contrast is zo groot dat alle geloofwaardigheid ver te zoeken is. Bovendien zijn de links tussen de twee verhaallijnen zo onwaarschijnlijk dat het bijna gênant wordt.
De gelegenheidspersonages die Karin Slaughter in dit boek opvoert zijn allemaal zeer eendimensionaal en clichématig gestoord. Vooral bij Jeffrey’s oude dorpsgenoten loopt geen enkel normaal mens rond en wordt er meer geleefd op alcohol dan op voedsel. Geheel in de lijn van de rest van het verhaal liggen deze personages verder van echte mensen weg dan de zon van de aarde.
Is Onzichtbaar een boek te veel in de reeks of is het uitsluitend de bijna obligate misser die elke auteur wel in zijn bibliografie heeft. De toekomst zal het uitwijzen.