Perdida’s droom moet het hebben van de taalvaardigheid van de auteur. Het scoort veel hoger als roman dan als spannend verhaal.

De uit Antwerpen afkomstige Patrick Conrad is een veelzijdig man, want naast romanschrijver, is hij ook poëet, cineast en tekenaar. Voor Starr mocht hij in 2007 de Diamanten Kogel in ontvangst nemen. Enkele maanden nadat hij de pensioengerechtigde leeftijd bereikt heeft, rolt de fraai uitgevoerde roman noir Perdida’s droom van de persen.
Hierin krijgt privédetective John Van Dyck de tip dat de vermiste vrouw naar wie hij op zoek is, werd gezien in Antwerpen. Als hij haar lokaliseert in de cel van het politiebureau blijkt al snel dat het een andere vrouw betreft. Maar haar totale geheugenverlies intrigeert hem. Hij doopt haar Perdida en ontfermt zich over haar, waarmee hij onbewust een speelbal wordt in een spel dat op verschillende niveaus gespeeld wordt. Maar John is niet bereid om zonder slag of stoot over zich heen te laten lopen.
’Godverdomme, Maurice, hoe vaak moet ik het nog herhalen: we zitten hier niet in een Vlaamse thriller.’ De openingszin schreeuwt het al uit: dit is geen typisch spannend boek. Hoewel het hoofdpersonage een detective is en zijn zoektocht enkele stinkende potjes opent is de plot niet sterk genoeg om het verhaal geloofwaardig tot bij de lezer te brengen. Niet alleen moeten een paar dei ex machina uit de mouw geschud worden, maar vooral het ontbreken van een gefundeerde reden waarom John zo gefascineerd wordt door de vrouw die hij Perdida noemt, vraagt veel toegeeflijkheid van het publiek.
Perdida’s droom moet het hebben van een andere troef. Namelijk de taalvaardigheid van de auteur, die er niet alleen in slaagt pareltjes van zinnen op papier te zetten, maar ook op sublieme wijze sfeer geeft aan het verhaal. Want hoewel het verhaal gedateerd is in de laatste jaren van de vorige eeuw roept het boek op elke bladzijde herinneringen op aan de Amerikaanse zwart-witfilms uit de jaren veertig en vijftig. De autotypes en de mobiele telefonie even buiten beschouwing gelaten, verwacht je zo Philip Marlowe of Sam Spade tegen het lijf te lopen.
De tegenstelling tussen de koele relatie die het hoofdpersonage in het echte leven heeft met zijn secretaresse en zijn erotische fantasieën over haar is in het begin een leuke gimmick, maar blijkt, door te veelvuldig gebruik, enkel een simpel mechanisme om wat bloot in het boek te kunnen verwerken.
Perdida’s droom heeft net zoals zowat alle personages in het boek twee verschillende identiteiten. Met deze dualiteit maakt Patrick Conrad het er de recensent niet makkelijker op een eenduidige waardering uit te spreken, want Perdida’s droom scoort veel hoger als roman dan als spannend verhaal.