Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Hebban recensie

<em>Requiem voor een vis</em> scoort als thriller een zware onvoldoende. En zelfs als roman beschouwd is het geen hoogvlieger.

Eric Diepvens 17 mei 2008
Christine Adamo is een Franse universitair docente en wetenschappelijke onderzoekster. Door haar passie voor de milieu-problematiek, raakte ze betrokken bij het oprichten van een natuurpark voor een tot voor kort uitgestorven gewaande vis: de coelacant. Uit deze fascinatie voor die levende fossiel ontstond ook haar eerste boek, Requiem voor een vis, dat meteen genomineerd werd voor de Prijs van beste Europese Misdaadroman.
Marie Faver is groot gebracht in de veronderstelling dat haar vader jaren geleden overleden is. Maar als de man echt overlijdt, besluit de moeder van Marie dat het tijd is om haar de waarheid te vertellen: haar vader, de wetenschapper André Darsan, stond jaren geleden voor de hartverscheurende keuze tussen zijn twee grote liefdes: zijn vrouw en zijn wetenschappelijk onderzoek. Hij koos voor het laatste, zijn echte passie. Hij laat nu al zijn aantekeningen na aan Marie, met de vraag deze klaar te maken voor publicatie. Voor ze het goed en wel beseft is Marie er ook op gebrand om alles te weten te komen over het onderzoeksonderwerp van haar vader: de coelacant. Van deze vis, die men tot dan alleen kende als fossiel, werd in 1938 een levend exemplaar gevangen voor de kust van Zuid-Afrika. De wetenschap stond op zijn kop: was dit de ontbrekende schakel tussen vis en mens? In de jaren die volgden werd de coelacant de – op de mens na - meest bestudeerde diersoort, wat zelfs tussen de wetenschappers voor de nodige spanningen zorgde. En zorgt, zo moet Marie vaststellen, want er vallen wel erg veel doden in de kennissenkring van haar vader en de mysterieuze vis.
Eigenlijk levert de schrijfster met dit werk een slechts een historisch overzicht af van alle wetenschappelijk en politiek gerelateerde stappen die sinds de vangst van het eerste exemplaar in 1938, tot in 1998 genomen werden, waardoor ze een flinterdun verhaaltje weeft dat slechts met zeer veel goede wil spannend genoemd kan worden.
Ook neemt ze een paar zeer dubieuze beslissingen tijdens het schrijfproces. Zo kiest ze ervoor om alle namen van bestaande personages te vervangen door fictieve aliasen, tot zelfs aan de wetenschappelijke naam van de coelacant toe. En dan eindigt ze het boek door het verhaal nog eens in beknopte versie neer te pennen, maar deze keer gebruik makend van de echte namen van onderzoekers en politici.
Ook het van her naar der verspringen in de tijd en het vertellen van het verhaal vanuit het gezichtpunt van niet minder dan negenentwindig verschillende personages maken dat het geheel maar een rommeltje is.
Toch zijn er een paar positieve opmerkingen te maken. Christine Adamo slaagt er met glans in om de passie – die ze wellicht zelf ook voelt – voor de zeebewoner over te brengen op de personages en de lezer, die zo ook niet anders kan dan interesse en sympathie betonen voor die dinosauriër van de zee. En dat was waarschijnlijk het doel dat de auteur voor ogen had.
Omdat een groot deel van het verhaal zich afspeelt in zuidelijk Afrika, laat de schrijfster de lezer ook van dichtbij de opkomst van de apartheid meebeleven.
En dan is er de plot: een paar doden; en een bekentenis. En daar stopt het dan. Van de meer dan vierhonderd bladzijden worden er met moeite twintig aan het zogenaamde spannende verhaal besteed. De keuze van de uitgever om dit boek te profileren als een thriller is dan ook een giller!. En de nominatie als Beste Europese Misdaadroman is een aanfluiting voor al die echte misdaadauteurs die zich door dit boek gepasseerd zagen.
Requiem voor een vis scoort als thriller een zware onvoldoende. En zelfs als roman beschouwd is het geen hoogvlieger. Daarom is er ook maar een advies mogelijk: laat dit boek links liggen.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Eric Diepvens