Een goed verhaal slecht verteld

Zoran Drvenkar werd in 1967 geboren in het toenmalige Joegoslavië. Momenteel behoort zijn geboortestadje Krizevci, dat zich zo’n vijftig kilometer ten noordoosten van Zagreb bevindt, tot de republiek Kroatië. Op driejarige leeftijd emigreerde hij met zijn ouders naar Berlijn, waar ze hoopten een beter leven te kunnen leiden. Na de val van de muur verliet hij Berlijn, maar na omzwervingen in Beieren en Nederland keerde hij er in 1995 terug. Monenteel woont hij nog altijd in de buurt van de Duitse hoofdstad.
In 1989 maakte hij van schrijven zijn beroep en legde hij de eerste hand aan zijn bibliografie die zowel romans, gedichten, toneelstukken, jeugdboeken en korte verhalen omvat. In 2003 waagde hij zich, met Du bist zu schnell, voor het eerst aan een spannend boek. Met Sorry levert hij zijn derde psychologische thriller af, maar het is pas zijn eerste boek dat in het Nederlands vertaald is.
Vier Berlijnse jongeren komen op het idee een bedrijfje op te richten dat zich specialiseert in het overbrengen van excuses. Tegen alle verwachtingen in hebben ze het gat in de markt ontdekt en krijgen ze opdrachten bij de vleet. Tot ze op een dag iemands excuses moeten overmaken aan een vrouw, die bij hun aankomst levenloos tegen de muur van haar flat gespijkerd ligt. Dit is het begin van een nachtmerrie waarin de vier, terwijl ze zelf op meerdere fronten opgejaagd worden, jacht maken op de opdrachtgever terwijl beetje bij beetje steeds meer van diens duistere verleden bloot gegeven wordt.
Ondanks de jaren ervaring waarop zowel Zoran Drvenkar als vertaler Henk Schreuder kunnen bogen is dit boek niet erg stijlvast. Het begint met droog, zakelijk, bijna afstandelijk taalgebruik, verglijdt nadien in kinderlijkheid en stabiliseert pas dan in een vertelstijl die een volwassen boek waardig is. Intussen is dan al heel wat inspanning en doorzettingsvermogen van de lezer gevraagd. Ook de conversaties zijn van een zeldzaam belabberd niveau. Meerdere keren krijgt de lezer ondingen voorgeschoteld in de trant van:
"Ik veronderstel dat je me nog niet vertelt waarheen?"
"Ik vertel je nog niet waarheen."
Ook plaatst de lezer meteen de nodige vraagtekens bij het tamelijk belachelijke basisidee van dit boek. Wie haalt het in zijn hoofd om een firma te starten om andermans excuses over te brengen? Maar het verhaal dat de auteur, vertrekkend vanuit dit standpunt, op papier zet staat als een huis. Het belachelijke wordt al snel omgevormd tot surreëel en irreëel en voor men het goed en wel beseft, zit men volledig in het verhaal en wil men zo vlug mogelijk alle achtergronden van de betrokkenen kennen. Een pleziertje dat de auteur de lezer trouwens niet gunt, want niet alleen heeft Sorry een halfopen einde, ook wordt van sommige protagonisten het verleden niet volledig uitgespit, zodat er wat zaken oningekleurd achter blijven.
Door het verhaal niet chronologisch te vertellen, maar door constant te springen tussen heden en verleden – of al naar gelang het uitgangspunt, tussen heden en toekomst - slaagt Zoran Drvenkar erin de lezer meerdere malen verloren achter te laten op het eind van een hoofdstuk. Op dit punt heeft het verhaal wat weg van een kruising tussen de films Babel en The game. Kortom iedereen die graag verhalen leest waarin bij momenten geen enkele houvast beschikbaar is en niet meer duidelijk is wie wat doet, moet Sorry zeker ter hand nemen.
Maar, afgezien van deze vertetechnische minpunten, mag de auteur met trots een veer op zijn hoed steken voor de perfect gekozen locaties die niet alleen als achtergrond fungeren, maar enorm bijdragen tot de sfeer van het verhaal.
Het feit dat de kwaliteit van schrijfstijl en inhoud bijna op beide uitersten liggen van onze waardenschaal zorgt ervoor dat het geheel belandt in het grijze midden. Met een beetje meer aandacht en redigeerwerk had dit kunnen resulteren in een meer dan goed boek, dat door zijn originaliteit opgevallen zou zijn. Nu is het spijtig genoeg een gemiste kans.