Meer heimatroman dan thriller

Mariëtte Ciggaar is een vaste waarde in het Nederlandse theaterwereldje. In die hoedanigheid kwam ze in contact met Oerol, een jaarlijks festival op Terschelling.
Haar eerste stappen in het boekenvak zette ze een viertal jaar geleden door samen met Sabine van den Eynden het chicklit werkje Het boek van Finette uit te brengen. Later volgden nog een aantal kinderboeken en nu debuteert ze met Zilte Deerne als misdaadauteur.
Muzikant en stadsjongen Peer Zwartepaert vindt in de nalatenschap van zijn overleden vader zeven bijna honderd jaar oude moordliederen. In een overmoedige bui brengt hij er in een plaatselijke kroeg één van ten gehore en de volgende morgen wordt hij ervan verdacht een moord gepleegd te hebben zoals beschreven werd in het liedje. Als de dag daarop ook het tweede lied overeenkomt met de modus operandi van een nieuwe moord, gaat Peer op zoek naar de dader. Zo komt hij te weten dat zijn overgrootvader de nummers schreef naar aanleiding van moorden die in de eerste twee decennia van de vorige eeuw gepleegd werden op het Friese eilandje in de Noordzee.
Mariëtte Ciggaar vertelt haar verhaal door hoofdstukken die zich in de jaren 1909-1920 afspelen, af te wisselen met andere die gesitueerd zijn in het heden. Door de gelijklopendheid van de inhoud ontstaat het gevoel dat het boek weinig meer is dan een opsomming van doden: een dode in 1909; een soortgelijke moord nu; een dode in 1910; enz. Wel roepen de oude verhaallijn en de romantische beschrijvingen van de locaties nostalgie op. Hierdoor voelt het boek meer aan als een heimatroman dan als een spannend boek.
De hoofdstukken in het heden blinken niet echt uit, want ondanks dat er op het eiland veel volk rondhangt, slaagt de auteur er niet in dit Oerolpubliek meer te betrekken bij haar verhaal dan ze de overvolle cafés te laten bevolken. Na een aantal moorden op willekeurige slachtoffers zou men toch verwachten dat er op het eiland een sfeer van angst en achterdocht hangt en dat mensen het festival laten voor wat het is en zo snel mogelijk terug naar het vasteland vluchten. Maar daar vindt de lezer niets van terug in Zilte deerne.
Er loopt dus veel volk rond, maar echte personages ontbreken volkomen. Zelfs Peer Zwartepaert, de ik-persoon, blijft een nobele onbekende die elke ochtend zijn kater moet bestrijden en geen drie zinnen kan zeggen tegen de politie zonder zijn stem te verheffen.
De plot is niet wereldschokkend en als een moordenaar al tot overgave gedwongen wordt door het zingen van een lied, kan het niet veel gekker worden.
Ondanks de moorden is het zonde dat de uitgeverij Zilte deerne voorzien heeft van het predicaat thriller, want de gemiddelde liefhebber van het spannende boek zal er weinig plezier aan beleven. ‘Roman’ had een vlag geweest die de lading beter dekte.