Spanning en humor

Het tweede boek van Jussi Adler-Olsen over Carl Mørck en zijn nieuwe afdeling Q begint met een dossier dat op het oog per ongeluk op het bureau van de brigadier terecht is gekomen. Eind jaren tachtig zijn een broer en zus op afschuwelijke wijze vermoord en na een bekentenis is ene Bjarne Thøgersen hiervoor veroordeeld. De dader blijkt een oude jeugdvriend te zijn van Ditlev Pram en Torsten Florin, twee inmiddels steenrijke en zeer invloedrijke personen met connecties tot in de hoogste regionen. Als Mørck en Assad het dossier desondanks oppakken, merken ze al snel dat ze vanuit meerdere kanten worden tegengewerkt en vrijwel gedwongen worden het onderzoek te staken. Zo werkt het echter niet met de cynische Mørck en al snel ontdekt hij dat er een heleboel niet klopt aan het originele onderzoek en dat de moord op de broer en zus mogelijk slechts het topje van de ijsberg is.

Met zijn heerlijke humor is Mørck in “De Fazantenmoordenaars” weer in topvorm en de interactie met zijn Syrische assistent Assad is net als in het eerste deel subliem. Adler-Olsen heeft aan het tweetal inmiddels ook de dominante en eigenzinnige Rose Knudsen toegevoegd als secretaresse en met haar moeilijke karakter past ze precies binnen het team van afdeling Q. Mørck moet niets van haar weten en die gevoelens zijn overduidelijk wederzijds. Hilarisch is het hoofdstuk waarin Mørck voor zijn onderzoek naar Madrid moet vliegen en vanwege zijn vliegangst de pillen slikt die Rose hem heeft gegeven. Ondanks de vele glimlachen die Adler-Olsen op je gezicht weet te toveren, overheerst toch echt de spanning en met name de sadistische activiteiten van een aantal verdachten op het lijstje van afdeling Q worden met zeer scherpe pen beschreven. Alles lijkt samen te hangen met een groep vrienden die jaren geleden op dezelfde kostschool hebben gezeten. Langzaam maar zeker vallen een aantal puzzelstukjes in elkaar en krijgt Mørck het vermoeden dat de dakloze Kimmie een sleutelrol in het grote geheel lijkt te spelen.

Niet alles in het verhaal is even geloofwaardig. Ondanks de zorgvuldige uitwerking van de auteur raken de verschillende verhaallijnen met name op het eind van het boek soms een beetje met elkaar in de knoop. Soms lijkt het ook alsof de serie net zoveel over Carl Mørck gaat als over de misdaden die afdeling Q moet onderzoeken. Op zich niet erg, maar de balans moet natuurlijk wel de juiste kant blijven uitslaan en de moorden die worden onderzocht horen niet ondergeschikt te zijn aan de zielenroerselen van de brigadier. Gelukkig blijft de auteur net aan de goede kant van de onzichtbare scheidingslijn en zijn met name de stukken over Kimmie zeer intrigerend en spannend. Met “De Fazantenmoordenaars” onderstreept Jussi Adler-Olsen zijn talent en zet hij de serie over afdeling Q weer iets steviger neer. Er valt best wel het een en ander op aan te merken, maar de potentie is groot. De boeken van Adler-Olsen wijken op bepaalde punten duidelijk af van het gangbare Scandinavische thrillerstramien. Ze bevatten meer vaart en meer humor, al zijn de goed uitgewerkte personages wel weer een typisch kenmerk van de meeste topauteurs uit het hoge noorden. Al met al valt er in dit tweede deel genoeg te genieten en is het wachten op het moment dat Adler-Olsen zijn boeken naar het volgende en nog iets hogere niveau weet te tillen.


(Kijk voor al mijn recensies op: http://leeswereld.blogspot.nl)