Wat overblijft is absoluut een zeer hoogstaande prestatie

maar gevoelsmatig kan het toch niet tippen aan haar voorgaande werk.,Na zes werkelijk uitmuntende literaire thrillers over inspecteur Konrad Sejer besloot Karin Fossum bij het schrijven van haar nieuwe boek om de invalshoek van haar verhaal enigszins te veranderen. Hoewel Sejer als vaste hoofdpersoon in haar boeken soms meer een hulpmiddel bleek te zijn voor Fossum om de lezers bij de hand te nemen en door het verhaal te leiden, koos ze er bij het schrijven van De Moord op Harriet Krohn voor om zijn inbreng vrijwel te minimaliseren. In plaats daarvan nam ze de veertigjarige Charlo Torp als middelpunt en creëerde de auteur een indringend portret van een moordenaar. Voor de lezers is het meeste vanaf het begin van het boek al redelijk duidelijk. De beweegredenen van Torp om een moord te plegen, zijn persoonlijke omstandigheden, zijn drijfveren, zijn zwakheden, zijn hoop voor de toekomst en de spoken uit zijn verleden. Hoe de moord werd gepleegd en op welke manier de politie jacht maakt op de dader is deze keer niet zo heel belangrijk, aangezien Fossum vooral aandacht wilde besteden aan de oorzaak en het gevolg. Waarom kwam de dader tot zijn beslissing en wat voor invloed had de daad om zijn leven in de dagen en weken na de moord? Een heel aardig idee voor een thriller en laat het dan maar aan deze Noorse auteur over om er een opvallend boek over te schrijven.

In veel opzichten is dit veel meer een psychologische thriller geworden dan haar andere boeken. Fossum laat de lezers in de huid van de moordenaar kruipen en hoewel iedereen de moord op Krohn verwerpelijk zal vinden, krijg je zo af en toe toch ook wel medelijden met de dader. Zijn daad is absoluut niet goed te praten, maar de wroeging die Torp krijgt is mooi beschreven, evenals zijn haast wanhopige liefde voor zijn dochter. Dankzij het geld dat hij weet over te houden van de moord kan hij een mooi paard voor haar kopen waardoor de mogelijkheid ontstaat om weer op goede voet met haar te komen. De liefde van een vader voor zijn dochter en de onstuitbare drang om een rol van betekenis is haar leven te kunnen spelen. Bij tijden echt hartverscheurend door Fossum op papier gezet, evenals de andere emoties die door het lichaam van de moordenaar gieren. Schuldgevoelens over de moord en de verkeerde beslissingen die hij in z’n leven genomen heeft. Maar ook zijn pogingen om de dood van Harriet Krohn te bagatelliseren om het schuldgevoel bij zichzelf zodoende te laten afnemen.

Maar ondanks het feit dat De Moord op Harriet Krohn een uitstekend boek genoemd mag worden, liet het mij toch achter met een wat teleurstellend gevoel. Ten eerste vanwege het reeds genoemde feit dat Konrad Sejer nauwelijks in beeld komt en alleen op het einde in het verhaal wordt betrokken. Ten tweede – en niet geheel onbelangrijk – omdat de keuze van Fossum om het verhaal op deze manier te vertellen ervoor gezorgd heeft dat een spannend plot volledig achterwegen is gebleven. Ondanks de weer zeer prettige schrijfstijl en haar grote oog voor detail voor het schrijnende menselijk leed, is het in z’n totaliteit toch een wat afgevlakt geheel gebleven. De spanning die in veel van haar boeken zit is nu volledig verdwenen en ook de noodzaak om samen met Konrad Sejer mee te denken over oplossingen en strategieën zijn deze keer niet aanwezig. En dat heeft veel van de aantrekkingskracht en charme, die de voorgaande boeken van Karin Fossum wisten te kenmerken, verloren doen gaan. Wat overblijft is absoluut een zeer hoogstaande prestatie, maar gevoelsmatig kan het toch niet tippen aan haar voorgaande werk. De Moord op Harriet Krohn is van alle franje ontdaan en op een uiterst sobere manier door haar geschreven. Karin Fossum Unplugged, als het ware. Duidelijk te herkennen als haar werk maar toch anders dan je van haar gewend bent.

Absoluut niet slecht, maar toch……