Dijkshoorn rules

Net als veel andere liefhebbers van voetbal en humor vind ik het erg jammer dat Nico Dijkshoorn niet meer aanschuift aan de tafel van Voetbal International. Of beter: Voetbal Inside, zoals het programma tegenwoordig heet. Het zal wel met het tijdschrift VI te maken hebben en de breuk met hun voormalige hoofdredacteur. Mijns inziens was Dijkshoorn echter de beste gast aan tafel, naast Wim Kieft natuurlijk. Gijp is normaal gesproken het – vaak – vermoeiende middelpunt van het programma, die het doorgaans alleen maar heeft over Barcelona, Bayern München en de slechte balbehandeling van middelmatige spelers. Waar we er op de Nederlandse velden al jarenlang meer dan genoeg van hebben rondlopen. Daarnaast is Gijp een waar orakel over de verschillende technieken binnen het internationale paaldansen. Bij alles roept hij dat het waanzinnig is en vervolgens slaat hij nog eens de gast naast hem hard op de rug.

Ouwe pik.

Nico Dijkshoorn was het perfecte tegengewicht, met humor en een duidelijk gebrek aan kennis van zaken. Nooit een woord over de tactiek van Ajax of PSV, niets over de veldbezetting van Feyenoord en al helemaal niets over een ruit op het middenveld of de overduidelijke voor- of nadelen van een omschakeling tussen 1-4-3-3 en 1-3-4-2-1. Johan Derksen noemt het programma altijd een afspiegeling van de gemiddelde voetbalkantine en spreekt tegen dat ze aan tafel onnodig kwetsend of negatief zijn. Het is satire! Vaak ben ik het daar overigens wel mee eens en ben ik van mening dat voetballend Nederland zich wat minder serieus moet nemen. Nico Dijkshoorn was als gast uitstekend in de rol van de man die zich na iedere wedstrijd ook even liet zien in de kantine. “Doe mij maar een bal gehakt en een frikandel speciaal met extra saus. En doe dan gelijk ook maar een biertje, wat kan mij het schelen.”

Nu Dijkshoorn niet meer in het programma komt is het mijns inziens allemaal wel een stukje minder geworden. Maar gelukkig hebben we de boeken nog. “De Vrije Man” voldoet aan alles wat je verwacht van een verzameling columns van Nico Dijkshoorn. Het normale wordt lekker absurd gemaakt en het absurde krijgt – net als die frikandel speciaal – een extra sausje. De columns zijn het ultieme voorbeeld van tijdloze voetbalhumor, de literaire vorm van twee liter urine in het flesje shampoo van de keeper, de drol in de linkerschoen van de rechtsbenige verdediger en de slagroom in het busje scheerschuim van de niet scorende spits. Opgeschreven op een manier zoals slechts weinige dat kunnen.

De boeken met voetbalcolumns van Nico Dijkshoorn zijn een noodzakelijke aanschaf voor alle liefhebbers van voetbal en voor alle voetballers die beseffen dat er meer in het leven is dan hun eigen ego.

Nico Dijkshoorn rules!

Met die oogjes van hem.