Veel discutabele momenten

Mijn vriendin is helemaal weg van de boeken van Jo Nesbø. Alle boeken met Harry Hole in de hoofdrol zijn stuk voor stuk verslonden en vooral “De zoon” – weliswaar een standalone – werd meteen na het lezen uitgeroepen tot favoriet. Mijn eerste kennismaking met Nesbø was eerder dit jaar toen ik “Bloed op sneeuw” besloot te lezen. Een tegenvaller. Of beter gezegd: ik vond er geen moer aan. Ik kreeg totaal geen gevoel bij het verhaal en de auteur. Was dit nou die grote Noorse schrijver waar veel van mijn boekenvrienden zo lyrisch over zijn? Volgens mijn vriendin was het geen echte Nesbø en moest ik “De zoon” gaan lezen. Hoewel ik het enige tijd kon uitstellen, moest ik er onlangs dan toch aan geloven. Onder stil protest, want ga maar eens hardop zeggen dat je eigenlijk geen zin hebt om te beginnen in een van de favoriete thrillers van je vriendin.

Eerlijk gezegd was “Bloed op sneeuw” niet mijn eerste boek van Nesbø. Ik had namelijk jaren geleden ook drie van zijn vier jeugdboeken gelezen over Dr. Proktor. Hilarisch! Schetenpoeder! Vooral het eerste deel was dolkomisch en hoewel ik veel ouder was dan de geadviseerde leeftijd kon ik de humor en manier van vertellen bijzonder waarderen. Thrillers zijn echter andere koek en na het beroerde “Bloed op sneeuw” zou “De zoon” mij over de streep moeten trekken richting het grote en snelgroeiende kamp van Nesbø fans.

Nou….. niet dus.

Qua verhaal deed het mij vanaf de eerste regels heel erg denken aan “Leven of dood” van Michael Robotham. Met name de hoofdpersoon. Met dat verschil dat het boek van Robotham mijns inziens veel beter in elkaar zat. Nou was Nesbø volgens mij wel iets eerder met verschijnen, dus op zich origineler. Maar toch. Op zich is “De zoon” een prima boek. Het verhaal leest heel makkelijk, de personages zijn allemaal goed uitgewerkt en met de spanning zit het over de hele linie ook wel goed. Niets mis mee dus, zou je zeggen. Mijn probleem was alleen dat het op bepaalde momenten allemaal wel heel erg ongeloofwaardig werd. Hoofdpersonage Sonny Lofthus is iemand die jarenlang heroïne gebruikt en dan in één keer besluit te stoppen. Je leest af en toe wel dat hij het daar moeilijk mee heeft, maar hij kan wel continue uit handen blijven van justitie, de meest zware misdadigers een stap voor blijven en al zijn plannen ten uitvoer brengen. Zijn ontsnapping uit de gevangenis was al een knap staaltje, maar in de rest van het verhaal begint hij bijna op superman te lijken.

De schrijfstijl van Nesbø is echter geweldig, dat moet ik hem nageven. Je vliegt door het boek, vooral als je geen vraagtekens zet bij veel discutabele momenten. Ook het einde is wat vergezocht, maar past wel bij het totale verhaal. Vanwege zijn manier van vertellen en de uiterst sympathieke hoofdpersoon is het boek net een stapje beter dan de grijze middenmoot. Weer geen optimale kennismaking met Jo Nesbø. Een magere drie sterren, meer kan ik er niet van maken. Afgerond naar boven, vanwege mijn vriendin. Omdat ik op dat vlak uiteindelijk net zo vriendelijk ben als Sonny Lofthus.

Volgens de Nesbø fans moet ik nu aan de Harry Hole reeks beginnen. Voorlopig zie ik er even geen gat meer in.