Sukkel

Aangezien ik meteen na het uitlezen van “De verdenking” - het debuut van Michael Robotham - aan “Het verlies” begon, moest ik in de eerste paar hoofdstukken even volledig omschakelen. In het tweede deel van de serie is de ik-persoon namelijk niet meer psycholoog Joe O’Loughlin maar politie-inspecteur Vincent Ruiz. Dat was dus wennen. Een totaal andere man, een andere persoonlijkheid, een andere kijk op de wereld. Op het eerste gezicht misschien wel een betere hoofdpersonage voor de serie. In ieder geval iemand die mij persoonlijk wel erg aanspreekt. Natuurlijk is hij meerdere keren gescheiden, ziet hij zijn kinderen niet zo vaak, ligt hij niet zo best bij de leiding van de politie, is cynisch en pessimistisch en wil zichzelf wel eens verliezen in te agressief gedrag. Een beetje een verzameling van clichés in het thrillerwereldje, maar blijkbaar ligt er ergens bij de uitgevers een blauwdruk met eigenschappen waaraan de gemiddelde speurder minimaal moet voldoen. Ruiz is echter wel degelijk een man met een geheel eigen karakter welke door Robotham in dit boek geweldig wordt uitgediept. Iedere politierechercheur heeft wel een of meerdere zaken waaraan hij heeft gewerkt en die zijn hele leven blijven knagen. Een niet opgelost misdrijf, een veroordeelde dader waarbij je steeds het gevoel blijft houden dat hij of zij het misschien toch niet heeft gedaan. Bij Ruiz gaat het over een vermist meisje dat nooit is gevonden maar waarvoor wel iemand achter de tralies is gegaan. Met dat laatste kan hij op zich nog wel leven, maar waar is dat meisje gebleven? Ligt ze ergens begraven waar niemand haar ooit nog zal vinden? Of is het ondenkbare mogelijk en leeft ze nog? Maar waar dan? En wat was de rol van de man die ze voor haar verdwijning en mogelijke moord hebben opgesloten?

Net als “De verdenking” is ook “Het verlies” weer een boek dat zich vlot laat lezen en waar de lezer zich makkelijk kan laten meeslepen door de prettige schrijfstijl van Michael Robotham. Het verhaal heeft – vooral in de eerste helft – vaart, humor en zit vol met spanning en actie. Dat laatste misschien wel een beetje té veel en dat maakt het boek soms wat ongeloofwaardig. Misschien de valkuil voor veel schrijvers die aan hun tweede boek beginnen, nadat het debuut zeer goed was ontvangen. De druk om het te evenaren of om nog succesvoller te worden. Zie het maar als schoonheidsfoutjes, want over de hele linie is het gewoon een prima verhaal en is Vincent Ruiz een aansprekende hoofdpersoon. Psycholoog Joe O’Loughlin leer je ook weer wat beter kennen en het is duidelijk dat er een stevige vriendschap tussen de twee mannen is ontstaan. Twee tegenpolen, feitelijk. Die elkaar echter in veel opzichten uitstekend aanvullen.

Waarom ben ik eigenlijk nooit eerder begonnen aan de boeken van Michael Robotham? Ik lees al een groot deel van mijn leven voornamelijk thrillers. Zie mijzelf een beetje als een kenner. Iemand die er als lezer wel een beetje kijk op heeft. Er verstand van heeft. Nu blijkt echter dat ik een beetje een eikel ben, een amateur. Hoe kan je iemand als Robotham nou over het hoofd zien. Trots zijn op het feit dat je veel auteurs persoonlijk kent en/of hebt ontmoet en dan zo’n kapitale blunder maken. Jarenlang een zeer succesvolle website runnen over boeken – waarop maar liefst twee interviews stonden met Michael Robotham – en nooit eens het idee gehad om te beginnen aan het werk van deze Australische grootmeester. Ik heb voor de grootste boekwinkels van Nederland gewerkt, meerdere titels van hem ingekocht en toch is er nooit eens een keer een lampje bij mij gaan branden.

Sukkel!

Aan de andere kant is het natuurlijk prachtig om plotseling een auteur te ontdekken die geweldige thrillers heeft geschreven en te beseffen dat je een hele stapel boeken van hem nog te lezen hebt. Wat een prachtig vooruitzicht. Na het uitmuntende “Leven of dood” heb ik ook “De verdenking” gelezen en inmiddels kan ik nu ook een kruisje zetten achter “Het verlies”. De overige titels van Michael Robotham staan allemaal in mijn boekenkast luidruchtig te trappelen van ongeduld om te worden gelezen. Dat ga ik de komende weken doen. In de juiste volgorde. In één ruk. Wat een fantastisch gevoel!

Tja….. Zo bekeken ben ik zo stom nog niet.

Op naar deel drie.