Zelfs de herhalingen zijn geweldig

Onlangs stelde Özcan Akyol een bundel samen met de mooiste en leukste gedichten van Lévi Weemoedt. Beide mochten langskomen bij Matthijs van Nieuwkerk, waar Weemoedt te horen kreeg dat veel mensen dachten dat hij al dood was. Niets bleek minder waar. Persoonlijk wist ik niet eens dat hij was geboren. Nou, dat is niet helemaal waar. Ik had zijn naam wel eens gehoord, maar had geen flauw idee of hij een tijdsgenoot was van Joost Vondel, een leerling van Rembrandt of een figurant uit een van de eerste films van Bassie en Adriaan. Weemoedt is de prachtige pseudoniem van Jacobus van Wijk, maar met die naam kan je natuurlijk geen dichter worden. Özcan Akyol is een groot fan en wilde zijn held uit de vergetelheid rukken en heeft dat inmiddels op grandioze wijze gedaan. Het eerste optreden bij DWDD was een groot succes en kreeg al snel een vervolg. De veel te jong niet overleden dichter stal de show met heerlijke gedichten - light poetry - waarbij het publiek zichzelf op de dijen sloeg van het lachen. Hij vertelde vol spot dat hij veel optredens deed voor hondstrouwe liefhebbers van gedichten en dat die zalen met driehonderd man stijf waren uitverkocht. Poëzie is in Nederland duidelijk niet voor iedereen. Hoe anders als je op televisie een aantal prachtige voorbeelden van je werk mag vertellen, want in mum van tijd stond Lévi Weemoedt met de bundel “Pessimisme kun je leren” in de top drie van Nederland. Niet alleen de vaste driehonderd bezoekers van zijn optredens hadden de dichtbundel deze keer gekocht maar heel het land rende naar de boekwinkel. Weemoedt dreigt een succesvolle auteur te worden en ook voor zijn oudere bundels is plotseling vraag.

Zelf kreeg ik een exemplaar van “Met enige vertraging” in handen. Een dun boekje, met een in dit geval zeer toepasselijke titel, vol met wonderlijke verhalen. In dichtvorm. Een paar van de pareltjes las Weemoedt ook voor tijdens zijn optredens bij DWDD en staan dus vermoedelijk ook in zijn door Akyol samengestelde verzamelbundel. Je hebt deze bundel op zich snel uit, maar het is moeilijk om hem echt terzijde te leggen. Vaak pak je hem weer op, om er toch weer even in te lezen. Je kent de gedichten inmiddels, maar ook een tweede, derde en vierde keer zijn ze leuk. Je haalt het boekje tevoorschijn om af en toe een paar toepasselijke regels te delen met een huisgenoot of mensen die toevallig bij je op visite komen. Sommige blijven zonder problemen in je hoofd hangen en neem je op die manier met je mee naar je werk. Om het daar uit blote hoofd op te dreunen als het onderwerp DWDD of Lévi Weemoedt ter sprake komt. Iets wat regelmatig kan voorkomen, na de verpletterende indruk die de dichter op televisie heeft gemaakt.

Light poetry.

Zeg Netflix maar op, kijk minder naar voetbal. Pak een boek. Bij voorkeur van Lévi Weemoedt. Zelfs de herhalingen zijn geweldig.