Steeds hetzelfde trucje

Het derde deel in de serie over inspecteur Helen Grace heeft in de vertaling wederom de titel van een kinderrijmpje gekregen. Uitgeverijen zijn altijd op zoek naar titels, omslagen of lettertypes waarmee ze een serie proberen te onderscheiden van de rest van het aanbod. In dit geval zijn dat vrij suffe titels die de boeken van M.J. Arlidge absoluut geen recht doen. Met zijn twee eerste delen bewees de auteur dat hij goed in staat is om spannende en soms kiezelharde thrillers te schrijven, die zich allemaal afspelen in het Engelse Southampton. Seriemoordenaars maken daar de straten en donkere steegjes onveilig en Helen Grace heeft laten zien dat ze de kwaliteiten bezit om de stad steeds weer een stukje veiliger te maken. Hoewel haar superieuren telkens weer proberen van haar af te komen en ook haar collega’s niet altijd haar spoor kunnen volgen.

In deel drie van de serie doet hoofdpersoon Helen Grace uiteraard weer mee, maar haar team van speurders blijft maar veranderen. Collega’s uit de vorige boeken overlijden, worden geschorst, ontslagen of raken zwanger. Hierdoor is het moeilijk om als lezer een band op te bouwen met de hoofdrolspelers van het boek. Grace zelf laat niet veel van zichzelf zien en aan haar nieuwe collega’s moet je bij ieder boek weer even wennen. Met daarbij de kans dat ze bij een volgend boek mogelijk alweer zijn verdwenen. Dat is op zich jammer en ik heb ook geen idee waarom de auteur hiervoor heeft gekozen. Mede hierdoor is de opening van “Pluk een roos” redelijk stroef. Je weet ongeveer wat je kan verwachten qua schrijfstijl, korte hoofdstukken, filmische beelden en inspecteur Helen Grace. Het voelt echter ook weer anders aan en dat is bij een serie en terugkerende personages toch nooit helemaal lekker. De personages moeten vertrouwd zijn en het verhaal verrassend en met “Pluk een roos” is dat beide eigenlijk niet het geval. Meteen vanaf het begin is het tevens duidelijk dat haar directe chef weer eens van Grace probeert af te komen. Ook dat is een herhaling van zetten en begint zo langzamerhand een beetje te vervelen. Mogelijk is Arlidge als televisieman gewend om steeds hetzelfde trucje uit te halen, maar in boekvorm moet je dat niet al te lang volhouden.

Qua verhaal is “Pluk een roos” redelijk gelijk aan de eerder verschenen boeken. In hoog tempo jaagt hij de lezer door het verhaal en ondanks de korte hoofdstukken krijg je een redelijk goed beeld van het onderzoek naar de moordenaar die Southampton en omgeving als zijn jachtgebied heeft. Na drie boeken is het wel opvallend hoeveel van dit soort mannen opereren in een relatief klein gebied. Misschien dat de auteur bij een volgend boek eens voor een ander soort moordenaar moet kiezen, al is het maar om de geloofwaardigheid een beetje in stand te houden. In z’n totaliteit is “Pluk een roos” niet het beste boek over inspecteur Helen Grace. De al genoemde voorspelbaarheid zit het boek een beetje in de weg en daarnaast komen er teveel bijzaken in het verhaal voor die alleen maar voor afleiding zorgen en de indruk wekken dat ze uitsluitend dienen als bladvulling. Om interessant te blijven zal Arlidge op zoek moeten naar nieuwe invalshoeken of naar een rode draad die door zijn boeken gaat lopen. Het zou jammer zijn als na een vierde deel veel lezers beginnen af te haken. Want dat Arlidge kan schrijven is een feit waaraan niemand hoeft te twijfelen.