Kusjes en knuffeltjes

Even vooropgesteld: ik behoor niet tot de doelgroep waar Amy Tintera haar boek Reboot voor schreef. Young Adult. Ik val eerder in de categorie Old(er) Adult. Ondanks dat lees ik graag dit soort boeken. Het eerste deel van de Hongerspelen kreeg ik al voor verschijnen en de serie groeide uit tot een van de leukste die ik ooit heb gelezen. Mijn verwachtingen voor Reboot waren mede daardoor hooggespannen. Ze werden echter slechts gedeeltelijk waargemaakt. Het gegeven is absoluut interessant. In een futuristisch Amerika komen sommige kinderen die overlijden weer tot leven als Reboot. Sterker, sneller en vrijwel onkwetsbaar. Hoe langer ze dood zijn geweest, hoe minder menselijk ze terugkeren. Hoofdpersoon Wren Connolly is met haar 178 minuten de dodelijkste Reboot die er is. Ze heeft nauwelijks nog menselijke emoties en voert de opdrachten van het militaristische HARC genadeloos uit.

Amerika (en waarschijnlijk ook de rest van de wereld) lijkt niet meer op de huidige maatschappij. Een verschrikkelijk virus heeft om zich heen gegrepen en het ontstaan van Reboots is een van de vele gevolgen. Na een vernietigende oorlog zijn de Reboots de slaven van HARC geworden en ingezet om de orde te handhaven, mensen met het dodelijke virus te elimineren en volwassen Reboots op te sporen en te vermoorden. Wren is de beste die er is en weet al haar opdrachten tot een goed einde te brengen. Daarnaast is het haar taak om nieuwe Reboots te trainen en op te leiden. In alles is ze de beste en vanwege het gebrek aan emoties heeft ze buiten haar werk nauwelijks met iemand contact. De nieuwe Reboot Callum maakt echter iets in haar los en als zijn leven in gevaar komt, besluit Wren om de orders van HARC voor het eerst te negeren.

Blozende wangen, vlinders in de buik, emotionele achtbanen en heel veel in elkaar gevlochten vingers

In een hoog tempo knalt het verhaal uit de startblokken en sleurt het de lezer mee in een wereld die door armoede en geweld wordt overheerst. In niet al te lange hoofdstukken zet Tintera alles echter duidelijk neer en snap je direct hoe alle verhoudingen liggen. Ondanks haar ongevoeligheid en dodelijke precisie bij het uitvoeren van haar opdrachten, krijg je al snel sympathie voor de jonge Wren. Ruim over de helft begint het verhaal echter te kantelen. Plotseling blijkt Wren een emotioneel wrak vol met emoties en gevoelens en lijkt het boek een romantische knuffelroman te worden waarin om de twaalf regels even gekust moet worden. Kusje op de lippen, in de nek, op de wang. Snelle omhelzingen, warme gevoelens. Blozende wangen, vlinders in de buik, emotionele achtbanen en heel veel in elkaar gevlochten vingers. Waar is die dodelijke Reboot gebleven? Binnen een paar pagina’s is ze omgetoverd in een klein en onzeker blond meisje dat geheel afhankelijk is van de nog vrijwel menselijke Callum, die slechts tweeëntwintig minuten dood is geweest. Een bakvisje, een stotterende puber die niet weet wat ze moet doen en geen enkele beslissing meer durft te nemen. Onzeker is over haar lichaam en volop twijfelt over de toekomst. Plotseling groeit Callum uit tot de leider van de twee die de beslissingen neemt en ervoor zorgt dat de twee vluchtelingen weten te overleven.

Amy Tintera: wat doe je nou? Wegzakken naar oeroude clichés? Met Wren Connolly creëer je een sterke vrouw en dan laat je haar vervolgens weer volledig overrompelen door een jongen met een leuke glimlach. Ach… misschien ligt het wel aan mij en vinden de vrouwelijke YA-lezers het geweldig. Valt het hun misschien niet eens op of vinden ze het juist heel erg romantisch. Voor mij deed het echter afbreuk aan het verhaal, dat uitstekend begon en vervolgens met ieder knuffeltje minder werd. In de laatste vier hoofdstukken komt alles in een enorme stroomversnelling terecht. De mooie en gedetailleerde opbouw van de start van het boek is inmiddels volledig verdwenen en laat een wat onbevredigend gevoel achter.

In z’n totaliteit is Reboot een aardig boek, maar na het dichtslaan besef je tevens overduidelijk dat er veel meer in had gezeten. Maar goed… kusje er op en hopen dat Amy Tintera voor het vertellen van het vervolg wat langer haar tijd neemt.