Ontroerende schoonheid

Het valt in de regel niet mee om een roman van Haruki Murakami te recenseren. Want waar moet je beginnen? Er komt iedere keer zoveel passie en emotie op je af dat je al moeite genoeg hebt om alles te verwerken en ten volle te genieten van de prachtige verhalen die deze Japanse auteur bijna achteloos uit zijn grote hoed weet te toveren. Als je "Ten Zuiden van de Grens" dan toch in een aantal woorden wil samenvatten, dan kom je terecht bij begrippen als liefde, eenzaamheid en mysterie. In feite kan je dat de bouwstenen noemen voor heel veel van de boeken van Murakami, waarbij hij er ook nog vaak een flinke scheut muziek aan weet toe te voegen. De basis van dit boek is afkomstig van Murakami’s meesterwerk "De Opwindvogelkronieken". Daarin schrapte hij een aantal hoofdstukken die vervolgens de basis gingen vormen voor "Ten Zuiden van de Grens". Het lijkt op het eerste oog een eenvoudig liefdesverhaal te zijn, maar niets is minder waar. Het is een boek vol passie, rauw verlangen, pijn, verlies en zelfs totale ontreddering. Een werkelijk briljant verhaal rondom de succesvolle zakenman Hajime, getrouwd, twee dochtertjes en eigenaar van twee nachtclubs in Tokio. Hij is redelijk tevreden met zijn leven, totdat hij de mooie Shimamoto weer ontmoet. De twee waren bevriend toen ze allebei nog twaalf waren en ze vanwege het lamme been van Shimamoto voornamelijk in het huis van haar ouders naar oude elpees van onder andere Nat King Cole luisterden. Aan de vriendschap kwam een einde toen Hajime met zijn ouders naar een andere stad moest verhuizen. Het contact bleek snel te verwateren, maar toch bleef de gedachte aan Shimamoto altijd in zijn onderbewustzijn aanwezig.

Als Hajime zo’n twintig jaar later Shimamoto weer ontmoet in één van zijn nachtclubs weet hij niet door het scherm van geheimzinnigheid heen te breken dat Shimamoto rond zichzelf heeft opgetrokken. Maar Hajime beseft wel dat hij al die tijd naar zijn jeugdliefde is blijven verlangen en hij is vastbesloten haar niet opnieuw te verliezen.

De innerlijke strijd en het persoonlijke drama van Hajime wordt door Murakami beeldschoon neergezet. Moet hij zijn vrouw en kinderen verlaten voor de ware liefde of heeft hij teveel verplichtingen om nu zomaar zijn hart te volgen? Het boek leest als een kort verhaal waarin de kracht van de liefde en de vergankelijkheid van het leven tot op het bot worden geanalyseerd. Om Shimamoto hangt een enorme deken van geheimzinnigheid waarop Murakami zich naar hartenlust weet uit te leven. Grenzen vervagen, vragen komen naar boven borrelen en de antwoorden zijn de ene keer mysterieus en de andere keer voorzien van een vlijmscherp besef van waarheid en confrontatie. Het verhaal kruipt onder je huid, zet je aan het denken en is van een werkelijk ontroerende schoonheid.