Ploeteren

“Verdriet is het ding met veren” is bezig een enorme hype te worden. Recensenten van niet de minste kranten en tijdschriften vallen over elkaar heen om het boekje te bejubelen. Het werd genomineerd voor een aantal zeer prestigieuze prijzen en dus zal het waarschijnlijk wel een zeer bijzonder boek zijn. Het ligt daarom mogelijk aan mij dat ik het nauwelijks weet te waarderen. Een gebrek aan inlevingsvermogen, een te beperkt intellect, te weinig ervaring met het pellen van de verschillende lagen, een onvermogen om de betere poëzie te waarderen of simpelweg te weinig verdriet in mijn leven meegemaakt.

Dat laatste durf ik zonder meer te weerleggen, dus blijft een of meerdere van de overige redenen de achterliggende oorzaak van het feit dat ik mij slechts met grote moeite door dit verwarrende boek wist te ploeteren. Het lukte mij niet om er enige samenhang in te ontdekken en hoewel het zonder enige twijfel allemaal mooi is opgeschreven kon ik de boodschap en betekenis achter de woorden nergens vinden. Ook de zo geroemde humor heb ik eerlijk gezegd nergens gevonden.

Eigenlijk blijft er maar een simpele verklaring over: ik had een 122 pagina’s tellende misdruk en miste de belangrijkste pagina’s. Misschien wel het hele boek!

Jammer hoor.