Pratende deuren en spugende vissen

“William Wenton en de luridiumdief” van de Noors-Britse regisseur en scenarioschrijver Bobbie Peers werd vorig jaar uitverkozen tot het allerbeste Noorse jeugdboek van 2015. Het werd daardoor bekroond met de ongetwijfeld felbegeerde Arks barnebokpris. In de jaren hiervoor werd de prijs uitgereikt aan auteurs als Audhild Solberg, Tina Trovik, Mari Moen Holsve en – uiteraard – Ingunn Aamodt. Je zal hem dus maar in je kast hebben staan en in één adem genoemd worden met deze voor mij totaal onbekende auteurs. Dat is natuurlijk een beetje flauw om te schrijven want het zegt helemaal niets over de kwaliteit van het verhaal van Bobbie Peers, dat is geschreven voor de jeugd van tien jaar en ouder. Op de rug van het gebonden boek staat het cijfer 1, wat de enige indicatie is dat er mogelijk nog vervolgdelen komen en dat het dus om een serie gaat.

Hoewel ik regelmatig en graag jeugdboeken lees kon ik nergens in dit boek ontdekken waarom het is uitgeroepen tot beste boek van welk jaar of land dan ook. Geen idee hoeveel inzendingen er in 2015 waren, maar als dit de winnaar is dan kan ik niet anders dan mijn hart vasthouden en hopen dat de rest nooit in een Nederlandse vertaling gaat verschijnen. “William Wenton en de luridiumdief” is namelijk een heel matig en saai verhaal. Bobbie Peers dacht met het verzinnen van allerlei gekke uitvindingen, robots en redelijk excentrieke mensen een heel grappig verhaal te kunnen schrijven. Helaas werkt het niet op die manier. Je kan duizenden robots verzinnen, maar als ze niet of nauwelijks een betekenis hebben voor het verhaal dan is het voornamelijk bladvulling of – erger nog – complete onzin. Het begin is op zich best wel aardig en William Wenton is een leuk ventje, maar al snel begint het een optocht van traplopende robots, pratende deuren en spugende vissen te worden, gecombineerd met afvalverwerkend gras en een geheimzinnig soort denkend en levend metaal dat tot iedere prijs verborgen moet blijven voor de mensheid. De opa van Wenton weet er meer vanaf maar is al lange tijd geleden spoorloos verdwenen.

Dit mooi uitgevoerde boek leest makkelijk. Misschien wel té makkelijk. Als een kabbelend beekje laat je je meevoeren op de kalme stroom van woorden en zinnen. Pas tegen het eind van het verhaal komt er wat meer actie en lijkt het eindelijk een beetje interessant te worden. Maar dan doet William zijn ogen open en ligt hij in een ziekenhuisbed.

Afgelopen.
Nu al?

Het is net alsof je een enorm lange intro hebt gelezen en op het moment dat je er een beetje goed voor gaat zitten is het alweer voorbij. Veel zaken die spelen in het verhaal worden totaal niet opgehelderd. Wie zitten er nu precies achter William Wenton aan? Waarom is luridium voor de een heel gevaarlijk en voor de ander blijkbaar niet? Waar komt het vandaan? Wat heeft de tweede wereldoorlog er mee te maken? De auteur had mijns inziens toch op z’n minst een tipje van de sluiter kunnen oplichten. Mogelijk dat Bobbie Peers de actie, de echte spanning en een deel van de uitleg voor het tweede deel wil bewaren. Ik hoop voor hem dat hij die kans krijgt en dat uitgeverij Gottmer dan ook weer bereid is het in een Nederlandse vertaling uit te gaan brengen. Persoonlijk zit ik er echter niet meer zo op te wachten.