Een spannende klopjacht

Dit boek is het tweede deel uit de Oxen-trilogie. Deel één – De hondenmoorden – heb ik niet gelezen, maar ik raad aan dit wel te doen voordat je begint in deel twee. Het is niet noodzakelijk, maar wel leuker en gemakkelijker. Jensen geeft echter zoveel details uit deel één weer, dat je op een gegeven moment aardig snapt wat er voorafgaand gebeurd is.

Niels Oxen heeft zich verscholen in een boshut bij een viskwekerij en probeert uit alle macht om onzichtbaar te blijven voor de bewoonde wereld. Hij is een oorlogsveteraan die lijdt aan het Posttraumatisch Stresssyndroom en hij heeft geheime informatie in zijn bezit, die sommige mensen maar al te graag zouden willen hebben.

Margrethe Franck – zijn voormalige partner bij de Inlichtingendienst – is druk bezig hem op te sporen, omdat er een museumdirecteur dood is aangetroffen. Hij was vermoedelijk een link naar het mysterieuze en gevaarlijke Danehof, een eeuwenoud geheim Deens genootschap, waar Oxen ook meer vanaf weet. Als het Franck lukt om Oxen te traceren volgen de intriges elkaar op. Wie zijn de leiders van de afdelingen Noord, Oost en Zuid van Danehof? Waarom zijn ze op zoek naar Oxen? En heeft het hoofd van de Inlichtingendienst nu wel of niet iets te maken met dit genootschap?

“Het witte, met bloemen versierde schip werd naar buiten gedragen, klaar om het ruime sop te kiezen op deze fantastische zomerdag met een milde bries en een hemel zonder zorgen. (…) Ze was zelf afkomstig uit een vissersfamilie in Thyborøn. Misschien hield ze daarom van het idee dat een kist een schip was, en de dood een vaartocht naar het onbekende.”
Een beetje een filosofisch begin dat je eerst op het verkeerde been zet. Naarmate de hoofdstukken elkaar opvolgen is het soms lastig te ontdekken waar de schrijver heen wil, omdat hij elk hoofdstuk een ander personage op de voorgrond zet en dit doet hij allemaal in de derde persoon enkelvoud, zonder namen te noemen. Na een aantal passages snap je echter al snel over wie het gaat, zonder eerst een half hoofdstuk uit te moeten hebben. Deze vaagheid komt waarschijnlijk door het feit dat ik deel één niet heb gelezen en de hoofdpersonen nog niet ken.

Omdat Jensen ook regelmatig van scene verandert vind ik het verhaal in het begin ook niet lekker weg lezen. Dit verandert gelukkig als de gebeurtenissen spannender worden en elkaar snel opvolgen. Ook de details als Oxen aan zijn achtervolgers wil ontsnappen zijn spannend en boeiend, zodat je als het ware op het puntje van je stoel zit. De personages zijn voldoende uitgewerkt om er sympathie voor te hebben en ze hebben ook realistische trekjes. Zo is Oxen wel een supercommando die altijd en overal zijn mannetje staat, maar doorziet hij een geniale valstrik niet en trapt er met beide benen in. En ook blijft het lang onduidelijk wie nou een goeierik is, en wie absoluut niet te vertrouwen is. Oxen vertrouwt niemand, maar als lezer blijf je ook continu in onzekerheid, wat alles erg spannend houdt.

Om te weten hoe het definitief afloopt met Oxen, zul je op deel drie moet wachten, want deel twee verraadt nog niet alles over het geheim van Danehof.