Onheilspellend en ongemakkelijk

Ik lees 'De avond is ongemak' van Marieke Lucas Rijneveld. Mijn eerste indruk van het boek (na ongeveeer 50 pagina's): de schrijfster zit in de driehoek die wordt gevormd door Lize Spit, Franka Treur en Elvis Peeters. Ingegeven door vergelijkbare motieven, situaties en thematiek. Ik werd hierom teruggefloten door Theo Hakkert. Hij vindt 'De avond is ongemak' een autonoom boek, het werk van de schrijfster onvergelijkbaar met welk andere schrjver dan ook. Nu ik het boek uit heb gelezen snap ik waar hij op doelde.

Niet alleen 'De avond is ongemak'. De taligheid van de schrijfster maakt de hele roman tot een ongemakkelijk leesavontuur. Een scherpgeëtst portret van een uiteenvallend gezin op weg naar de afgrond. Ontregelend, intiem, beklemmend en beeldend. Dankzij een zelfde taalbeheersing als P.F. Thomese in zijn briljante boek 'De onderwaterzwemmer' laat zien. Diepe buiging voor Marieke Lucas Rijneveld.