Michael en Lisbeth, 2 totaal verschillende mensen die toch perfect samen horen. Hij, een journalist, een naïeve wereldverbeteraar. Zij, iemand die de littekens van onrechtvaardigheid vanaf jonge leeftijd met zich meedraagt, maar weigert om ooit op te geven, als ze bedreigd wordt. Ze is klein en mager, maar met haar onverzettelijkheid gaat ze recht op haar aanvallers af. Misschien een vergelijking die niet opgaat, maar ze doet me ergens aan Justine Henin denken, de eeuwige vechter in het tennis, nooit opgeven.

Nadat ik Mannen die vrouwen haten uitgelezen had, was ik zeer blij te zien dat de opvolger, De vrouw die met vuur speelde, nu ook uitgebracht is. En net als zijn voorganger, is dit boek opnieuw een pareltje. Karakters worden tot in detail uitgewerkt en beschreven, door de detaillistisch beschrijvingen van personen, plaatsen, interieurs e.d. voel je je helemaal in het verhaal. Je kunt het je allemaal voorstellen, zo goed zelfs dat ik voelde dat ik midden in het verhaal stond. De details worden op zulke wijze beschreven dat het nooit storend wordt. Na het 1e boek is het opmerkelijk om vast te stellen dat Stieg's 2e absoluut hetzelfde hoge niveau haalt. Moeilijk te zeggen wat het best boek van de 2 is. Telkens werd ik meegesleurd door een superspannend verhaal, ik kon het niet wegleggen, iets wat me zelden overkomt. Arne Dahl is volgens mij de enige die het niveau van Stieg Larsson benadert; net achter deze beide grootmeesters van het spannende boek durf ik Arnaldur Idridason, Hakan Nesser en Henning Mankell te plaatsen.

Wat is het toch jammer dat Stieg zoveel vakmanschap mee in zijn graf nam. En nu wacht ik op de vertaling van z'n 3e en laatste nalatenschap Luftslottet som sprändes (vrij vertaald: Het luchtkasteel dat opgeblazen werd).