Mooie detective in heerlijke tijdsfeer

De schrijfster is een specialist op de jaren ’20 van de 20e eeuw. Zij weet haarfijn de sfeer weer te geven, haar beschrijvingen zijn tot in detail en ik voel mij ook helemaal in die tijd geplaatst. Het dagelijks leven, het standenverschil, het trage reizen per trein, de langzame communicatie (per brief!), het politieonderzoek dat nog zo in de kinderschoenen stond, het leven dat nog lang zo snel niet ging als nu. We kunnen dan ook niet een flitsend, snel verhaal verwachten, want dat is gezien deze tijdgeest onmogelijk. Het verloopt dan ook best traag. Maar is dat erg?
De eerste wereldoorlog is net voorbij als dit verhaal begingt. Die speelt nog een grote rol op de achtergrond, niet in het minst door de oorlogservaringen en flashbacks van enkele personages. De mensen beginnen net hun leven weer een beetje op te pakken en durven voorzichtig weer wat plezier te maken.

Fellowes’ stijl doet een beetje denken aan AgathaChristie, die ín ditzelfde tijd actief was, terwijl de eerste er natuurlijk over schrijft vanuit het heden. Maar we herkennen de overzichtelijkheid van het leven toen, het handjevol mensen dat mogelijk betrokken is en waaruit de dader gevonden moet worden, het minder opgefokte, veel minder massale dan tegenwoordige misdaadverhalen of detectives.

Er is in het begin wel een beetje verwarring voer de namen van de kinderen, omdat ze naast hun echte namen ook bijnamen hebben. Dit wordt echter niet verder verklaard, daarom weet ik steeds maar niet welke bijnaam bij welke echte naam hoort.

Ondanks het aangename tempo – of juist daardoor – mis ik wel wat details en dan bedoel ik beschrijvingen van ontwikkelingen die wel zijn aangekondigd, maar verder genegeerd zijn. Zo verwachtte ik wel te leen hoe de kinderen op Louisa’s entree in het gein als kindermeisje zouden reageren. Accepteren ze haar? Gaan ze dwars doen? Is er een klik? We weten het niet. Natuurlij blijkt later in het verhaal dat het wel goed zit, maar er ontbreekt gewoon een stukje. Dat geldt ook voor de reactie van Louisa’s moeder, als zijn haar een keertje snel opzoekt. Louisa is weggelopen zonder iets tegen haar te zeggen (dat kon ook niet), maar ik zo verwachten dat als ze elkaar na een half jaar weer zien, haar moeder wel wat vragen zou hebben. Dit wordt weggelaten Een ander voorbeeld is de proefperiode van een week niet Louisa krijgt. Ze is geregeld bezorgd dat ze die goed moet doorkomen en doet daar alles aan, maar ineens is het weken verder en er is niet meer over gerept dat zij mag blijven. Het lijkt of er gedeeltes zijn overgeslagen en dit komt op mij een beetje onnatuurlijk over.

Het boek en dus het op te lossen mysterie beslaat dik twee jaar. Dit doet vermoeden dat de reeks van totaal zes delen die in de planning staat, zullen spelen in een periode van een jaar of twaalfjaar. Dan begrijp ook ook beter hoe elke keer een andere Mitford-zus centraal kan staan. In dit eerste boek zijn sommige namelijk nog heel erg jong.

Kortom, een fijn boek, dat vooral de sfeer ademt van een voorbijgegaan tijdperk. Het verhaal is niet direct superspannend, het kabbelt door, maar helemaal in de sfeer van die tijd. Naast het mysterie dat opgelost moet worden, leven we ook mee met de enerverende privé-problemen van Louisa.

Heel aangenaam om te lezen. Naar het einde toe verrast Fellowes haar lezers met een onverwachte wending, waardoor het doorkabbelende verhaal niet als een didactisch verantwoord jeugdverhaal eindigt. Helaas vliegt zij daar wel te snel over de gebeurtenissen heen, raffelt scenes af, waardoor dat gedeelte de sprankeling en verdieping mist die het had kunnen hebben en die ik eerder in het boek wel degelijk heb ervaren.

Als liefhebber van de jaren ’20 van de vorige eeuw verslind ik boeken die in die tijd spelen, of in die tijd geschreven zijn. Ook films en de mode vind ik prachtig. Jessica Fellowes heeft er een fan bij.