Aangrijpend

Wat een fijn boek weer van deze schrijfster. Indertijd heb ik de Dina-trilogie gelezen en deze boeken hebben enorme indruk op me gemaakt. Ze zijn me altijd bijgebleven.
In dit na vijftien jaar daarna verschenen vierde deel neemt Wassmo je weer

helemaal mee, rechtstreeks het rauwe, zware leven op het 19e-eeuwse Noord-Noorse platteland in. Ik voelde het, ik rook het bijna en ik zag het helemaal voor me door haar levensechte en indringende schrijfstijl, in redelijk korte hoofdstukken die – en dat zie je niet vaak – allemaal een volledige zin als titel hebben.
Het prachtige, desolate, ijskoude landschap, de enorme ontberingen en het harde leven, het komt regelrecht bij me binnen. De sterke Dina, die als vrouw haar eigenzinnige weg gaat en grote geheimen heeft. En nu, in het vierde deel ‘Dina’s erfenis’ ook haar schoondochter Anna, die net als zij vecht voor haar zelfstandigheid en haar kleindochter Karna, die degene is die werkelijk ten onder dreigt te gaan aan de erfenis van haar grootmoeder.

Thema’s zijn verdriet, schuld die tegelijkertijd gepaard gaat met pijnlijke eerlijkheid en de leefwereld van een in zichzelf opgesloten meisje dat wel pijnlijk. scherp observeert wat er in haar directe omgeving plaatsvindt.

Het verhaal heeft een schokkende, onthutsende afloop. Op een mooie vloeiende manier werkt Wassmo naar het slot toe. Ze vertelt door alles alleen aan de rand te benoemen, niet rechtstreeks, alleen aan te stippen als het ware, meer is het soms niet. En dat geeft het bijna nog meer diepte, maakt het nog dramatischer. De vraag blijft hangen wie er na de ingrijpende gebeurtenissen nu eigenlijk beter uitgekomen is.
Later heb ik meer boeken gelezen van Herbjørg Wassmo, maar de Dina-boeken bleven met kop en schouders boven alle andere uitsteken. Inclusief dit laatste, vier deel.
Prachtig. Ik kan niet anders zeggen.