(Hoe) kunnen we een zinnig gesprek voeren over verkrachting

Op 17-jarige leeftijd werd Sohaila Abdulali slachtoffer van een groepsverkrachting in Mumbai. Haar vriend werd eveneens belaagd, maar beiden hadden het geluk dat ze hebben overleefd. Abdulali verwerkte het trauma met aanhoudende steun van haar familie. Ze schreef een artikel over seksueel geweld voor een Indiaas vrouwenblad en het voorval werd “vergeten”. Dertig jaar na dato dook dat artikel weer op in de tijd van de me too-beweging. Het is aanleiding voor Abdulali te komen met een boek, waarin zij het sekuseel geweld als praatstuk opwerpt. “Ja betekent ja en nee betekent nee. Als het zo simpel was, zou dit boek op een post-it passen,” stelt Abdulali. Met voorbeelden geeft ze aan, dat we nog ver verwijderd zijn van een rechtvaardige discussie over verkrachting. Slachtoffers vragen erom door het dragen van uitdagende kleding, door met beschonken hoofd geen weerstand te bieden aan seks of te weten in welke wereld zij zich begeven als we praten over de filmindustrie. Daders komen met dit soort drogredenen weg, slachtoffers worden keer op keer weggezet als veroorzaker. Binnen sommige culturen valt (zelf)moord van het slachtoffer te prefereren boven verder leven na een verkrachting. En om onze eigen dochters te beschermen tegen verkrachting, kiezen we er vaak voor hen op het hart te drukken zich vooral niet onbetamelijk te gedragen, of geven we ze in het uiterste geval een cursus zelfverdediging. Maar wat doen we met (potentiёle) daders? Krijgen zij ergens een cursus “nee is nee”? Zelfs moord kan in sommige situaties (bijvoorbeeld zelfverdediging) te rechtvaardigen zijn, verkrachting is dat in geen enkel geval, aldus Abduli. Helaas is er nog een lange weg te gaan om te komen tot gesprekken over seksueel misbruik. Het boek van Abdulali zet een messcherp statement neer over de wijze waarop daders wegkomen en slachtoffers wegduiken. Het is tijd voor een zinnig gesprek over dit thema. Het boek van Sohaila Abdulali kan daar een uitstekend beginpunt bij zijn.