'De klauw' smaakt naar meer

In De klauw lezen we het verhaal van Marit en haar autistische broertje Auric. Zij zijn van het eiland Aimery gevlucht, waar zij in aanraking zijn gekomen met de Magyckers, de machtige magiërs die hun invloed uitoefenen op de wereld met hun toverspreuken:

"Al eeuwenlang hebben de Magyckers van het eiland Aimerey een monopolie op magie in de wereld. Wie goed betaalt kan bijna elke spreuk kopen die hij wil. Maar de spreuken zijn vaak maar van tijdelijke duur, en voordat een Magycker zijn spreuk kan herhalen wordt het weer uit zijn geheugen gewist. Alleen de allerrijksten kunnen dus genieten van de giften van de Magyckers."

Hier wilde ik graag meer van weten, want hoewel dit stukje tekst op de achterkant van het boek mij wel al vertelde dat het verhaal ging over Magiërs en spreuken die (normaliter) uit het geheugen worden gewist, kon ik me nog niet zo goed voorstellen hoe dit dan in zijn werking ging. Werden de spreuk alleen uit het geheugen van de Magycker gewist, of uit het geheugen van iedereen? En wat konden deze mensen zich dan wel nog herinneren? En waarom zijn het alleen de allerrijksten die kunnen genieten van de diensten? Zijn de spreuken zo duur, of worden hun geheugens niet gewist? Het waren allemaal vragen die ik had nog voor ik het boek had ontvangen. Zodra het boek binnen was ben ik dan ook maar meteen begonnen.

Rap tempo

De schrijfstijl is te omschrijven als kort en bondig. Er worden geen lastige woorden gebruikt en de zinnen zijn niet te lang. Toch moest ik in het begin enorm wennen aan deze stijl: het leek haast een beetje vluchtig en staccato, iets waar je van moet houden. In het begin stoorde de stijl me, maar naarmate ik verder in het verhaal kwam, des te beter ik het begon te vinden: het past namelijk wel bij het verhaal.

Wel jammer is dat de gebeurtenissen en introductie van personages elkaar (te?) snel opvolgen. Falmir, Falon, Drovan en Gavin komen allemaal even voorbij en spelen maar een betrekkelijk kleine rol. De namen lijken op elkaar en dit kan voor verwarring zorgen. Het wordt snel duidelijk wie er naast Marit en Auric nog meer een hoofdrol spelen, dus eigenlijk zijn al die namen misschien ook wel overbodig.

Diverse wereld met voor ieder wat wils

De schrijfstijl was dus wennen, maar dit mocht de pret niet drukken. Al vanaf de eerste bladzijde neemt Stone je mee in de wonderlijke wereld van Semaris, een Middeleeuws land dat me een beetje deed denken aan het oude Engeland. Hoewel de auteur in de leesclub aangeeft geen specifieke landen in het achterhoofd te hebben gehad bij zijn beschrijvingen van de verschillende eilanden, is het wel duidelijk dat de verschillende eilanden allemaal een eigen cultuur hebben die gelijkenissen vertonen met de echte wereld. Dit maakt het verhaal extra levendig en leuk om te lezen. De wereld is net voldoende omschreven om je er zelf een voorstelling van te maken, voor de rest blijft de setting van het verhaal wat onderbelicht. Aan de ene kant kan dit gezien worden als een tekortkoming, maar aan de andere kant biedt het ook genoeg ruimte om er zelf op los te fantaseren.

Ook leuk zijn verschillende thema’s die aan bod komen. Ik denk dat iedereen er wel wat leuks uit kan halen, maar de thema’s de ik zelf ontdekte waren religie, (machts)misbruik, politiek, onderdrukking en het verschil tussen goed en kwaad.

Liefde voor de personages (en het uitblijven daarvan)

De autistische Auric is goed neergezet en het is makkelijk om met de hoofdpersonen mee te leven, zelfs tot op het niveau dat je de frustratie voelt van de personages die niet goed om weten te gaan met (het gebruik aan) gevoelens van Auric en de liefde van Marit voor deze jongen. Ik had meerdere malen zin om tegen het boek te schreeuwen dat iedereen normaal moest doen en Auric en zijn zus in hun waarden moest laten. Mijn liefde voor de personages kwam echter pas wat op gang op het einde van het boek, iets wat eigenlijk aan de late kant is. Hierdoor ben ik wel benieuwd wat deel 2 gaat doen: gaan we daar Marit en de andere personages nóg beter leren kennen? Hoe ontwikkelt Auric zich? En de band tussen zijn Marit en Auric? En de relaties met andere personages? Vooral dat maakt me nieuwsgierig naar deel 2.

Kortom..

De klauw heeft me laten inzien dat er toch maar eens meer fantasy in huis moet worden gehaald. Ik heb meer genoten van de draken en vliegende schepen dan ik zelf zou denken. Dat de personages wat diepgang miste is op zich jammer, maar maakt me extra nieuwsgierig naar het tweede deel. Deel 1 is mede dankzij de verschillende thema’s een mooi deel om te lezen, ook voor niet Fantasy-lovers.