Verloren dochter, leuk voor een verloren avond

Whatsapp, Facebook, Twitter, Instagram, Snapchat, alle blogs: sociale media zijn niet meer weg te denken uit ons leven. We gebruiken het om in contact te blijven met onze vrienden en familie, maar ook om nieuwe mensen te leren kennen. Iedereen is zo gemakkelijk verbonden met elkaar, dus een foto of filmpje is ook zo de wereld door. Ook dat ene filmpje waarvan je had gehoopt dat die nooit openbaar zou worden. Of dat het überhaupt gemaakt was. Chantal uit Werkendam, die een tijdje geleden veel in het nieuws was met haar zaak tegen Facebook, kan hier over mee kan praten, maar als je op zoek bent naar een fictief karakter die de gruwelen van social media meemaakte, lees dan ‘Verloren dochter’ van Helen Fitzgerald eens. Lekker actueel.

‘Ik heb twaalf jongens gepijpt in Magaluf.’ De al veel aangehaalde, knettergoede beginzin van het boek. Mijn interesse was natuurlijk van tevoren al gewekt, anders had ik het boek niet opengeslagen, maar deze zin spreekt meteen aan. Waarom doet iemand zoiets? En vooral: wíe doet nou zoiets? En vanwaar deze abrupte bekentenis?

Stille wateren, diepe gronden…

… en alcohol maakt meer kapot dan je lief is. Twee uitdrukkingen die het begin van het boek goed beschrijven. Su-jin (of kortweg: Su) is een keurig net meisje, type ‘altijd goede cijfers’ en ‘moeders lieveling’. Als zij met haar zus op vakantie gaat naar Magaluf, dan begint echter de ellende. Drank en drugs zorgen ervoor dat de normaal zo geremde Su helemaal los gaat en maar liefst 12 jongens verblijd met haar mond. En alsof dat nog niet erg genoeg is, wordt het tafereel ook nog eens gefilmd en online geplaatst. In één klap viraal.

Persoonlijke relaties

Vooral goed aan het boek is hoe de relaties tussen de personages zijn weergegeven. Su is duidelijk het lievelingetje van haar moeder. Zus Leah moet hierdoor het onderspit delven. Ik had tijdens het lezen vaak wel medelijden met haar, hoewel ze op alles reageert zoals een echter puber dat ook zou doen: ongeïnteresseerd of dramatisch. De ietwat zure moeder kwam door haar grillen vaak wat ongeloofwaardig en onrealistisch over (zelfs op het irritante af). Ze stelt alles op alles om haar kleine Su te vinden en te behoeden van verdere horror die social media je kan aandoen. En Su .. Tja, dat is eigenlijk gewoon Su. Van haar komen we nog het meeste te weten. Hoewel de relaties tussen de personages dus goed beschreven zijn, mist de uitwerking van de personages zelf wel diepgang. En dat is jammer, want het had het verhaal zoveel beter kunnen maken.

Geen knallend succes

Het boek van Fitzgerald leest erg vlot door de korte zinnen en eenvoudig schrijfstijl. De afwisselende hoofdstukken vanuit Su enerzijds en haar moeder anderzijds maken het verhaal afwisselend, hoewel de wisseling tussen heden en verleden af en toe wat verwarrend kan zijn voor sommigen. Het begin van het verhaal is vooral spannend omdat het verhaal vragen opwerpt waarop je antwoord wilt. Spannend in de zin van ‘lekker gruwelen’ is het boek echter niet.

Kortom…

Het verhaal zorgt er niet voor dat je op het puntje van de stoel zit, maar de verloren dochter is prima vermaak voor een dito avondje, hoewel het verhaal veel spannender en realistischer gemaakt had kunnen worden. Ik lees liever boeken die afsluiten met een knaller, in plaats van een sisser.